مونس

دلم از درد سیاه
دلم از جنگل بی برگ و نسیم
دلم از بی خبری از اوهام
از همه بی خردی
دلم از درد وداع
دلم از دلتنگی
و از این شک سیاه
دلم از بیتابی پر شده است
چون پرنده که قفس باز
ولی از ستم خار نگونساری و بی کس بودن
شوق پروازم نیست
دگرم کار به جز
خفتن نیست
شده ام مونس شب های قفس
و در این کنج ز تنگی نفس
انتظار تن بی جان و
رسیدن به سرانجام حیات
به سرانجام هوس