اهلی عشق

سلام برتمام دوستان واستادان عزیزی که شعرم رو
قابل نقدونظر دونستن وحاضرشدن درصفحه ی شعرم
همان طور که درجواب استاد سلیمی بنی گفتم این شعرم رو بااکراه بسیار درسایت قراردادم چون باوجوداینکه کاملن جوششی بوداما معتقدبودم خودم که شعرچندان خوبی ازکاردرنیومده ویاشایدبه دلیل قافیه ی سختی که داشت حس می کردم اونجور که باید ازپسش برنیومدم
یادش به خیراوایلی که شعرروبه صورت رسمی شروع کردم به انجمن شعرشهرمون می رفتم واشعارم رو اونجا اساتیدم زیر تیغ نقد وجراحی می بردن بیشتروقتها چون اساتیدم سخت گیربودم خیلی می ترسیدم بعضی ازاشعارم رو رو کنم اما استاد بزرگوارم آقای صابری که ازشاعران خوب کشورمون هستن بهم حرفی گفت که ازاون موقع دیگه زیاد هراسی ندارم ازنقد اشعارم ایشون به من گفتن همیشه اون شعری رو که اتفاقن خودشاعر نمی پسنده وشک داره که مخاطب خوشش میاد بیشترازهمیشه مورد قبول واقع میشه وامکان داره بهترین شعرباشه ونبایدبترسی
دراین شعرم هم همین اتفاق افتاد وهمش می ترسیدم که نتونم ازپسش بربیام وایراداتش زیادشه وخجالت بکشم اما خداروشکر که علی رغم مشکلات خیلی ریزی که درشعرم بودموردتوجه قرارگرفت
دوباره شعرم رو ویرایش کردم واون دونکته ای رو که گوشزد کردن اعمال کردم در شعرم
ای که اهلی شده ی دست توهستم دیریست
فارق ازهرکس وپیوست توهستم دیریست
آخرش درتب این فاصله ها می سوزم
ای که دلداده ی دربست تو هستم دیریست
تلخ وتنها شده ام جام غزل لبریزاست
بی می ومیکده هم مست توهستم دیریست
دخترساده ی اشعارمرا تابی نیست
بنده ی عشقم وپابست توهستم دیریست
یک نظرسمت دل خسته کنی مارابس
ای که اهلی شده ی دست توهستم دیریست!
دربیت اول مصراع دوم گفتن که کلمه ی خسته زیادخوب ننشسته ومن به جاش ارکلمه ی فارق که به معنای جدایی است استفاده کردم
در بیت دوم هم جام غزل لبریزاست شد به به جای جام غزلهایم پرکه جمله کامل شه
ودر بیت اخرهم ی نکره حذف شد ازپایان کلمه ی دل
بازهم متشکرم ازهمه ی اساتید عزیزم بویژه استاد سلیمی بنی که دست به نقدشدند

درود بر بانوی واژه ها
حیف است اگر وقتی نگذارم برای نقد شعرتان و در حقیقت ظلمی خواهد بود به خودم که چنین شعری را در بوته ی نقد نگذارم و از دست بدهم . پس به خاطر خودپسندی هم که شده ، " دست به کارد " می شوم برای سلاخی " اهلی عشق ".
چطور صلاح می دانید از انتها برویم به ابتدا .
از ردیف بسیار قوی " تو هستم دیریست " به سادگی نمی توان گذشت . اگر در عمق ردیف غرق شوید ، می توانید دریایی را تجربه کنید که شاعر " خود " را هیچ نمی بیند الا مخاطب . مخاطبی که وجود خارجی دارد و نمی توان موجودیتش را انکار کرد ، بماند .
عرفا و متصوفه متاخر این حالت را اصطلاحا " فنا " می گفتند جایی که شخص خود را ذره ای می بیند حل شده در ماهیت وجود مخاطبی که در نظر دارد و این ردیف مشکل به بهترین شکل ممکن توانسته است ، منظور شاعر را برساند .
اشاره به واژه ی " دیریست " همان " ازل " را که منظور عرفاست تداعی می کند که به شکلی بسیار دلنشین به کار گرفته شده و حایت می کدن از زبردستی شاعر .
پس اینجا هم شاعر ردیفی " به روز " را به کار گرفته است برای رساندن پیامی که اکثر شعرا و عرفای متاخر هم به آن پایبند بوده اند .
و اما قافیه ی شعر که جدا از این که قافیه ای است بسیار مشکل و رام نشدنی و کار شاعر را سخت می کند ولی سهولت وزن شعر و روانی آن باعث شده که شاعر بسیار مسلط و بدون دغدغه از این قافیه مشکل به بهترین وجه ممکن بهره برداری کند .
اینجاست که اگر شاعر به خاصیت ردیف ، قافیه و مهمتر از همه وزن شعر توجه داشته باشد و از آنها چون مرکبی رام سواری بگیرد می تواند شاهکاری خلق کند که نمونه اش را در این شعر می توانید بخوانید .
با تمام اوضافی که ذکر شد ، شعر دارای درونمایه ای قوی است که به خوبی از پس قالب " غزل " برآمده و بسیار ظریف " به خاطر طبع زنانگی شاعر اثر " توانسته است با ترکیب واژه ها عشق بازی کند .
هر چند در مصرع دوم " خسته " محلی از اعراب ندارد و اگر شاعر می توانست " جدایی " از دیگران و " پیوستگی " با معشوق را به بند کلام بکشد البته موفق تر می بود .
همچنین در مصرع پنجم اگر می گفت " تلخ و تنها شده ام جام غزل لبریز است " هم می توانست فعل قسمت دوم غزل را تکمیل کند و هم اشاره داشت به منظوری که مد نظر داشته است .
و در مورد مصرع اول بیت مقطع هم " یک نظر سوی دلِ خسته کنی ما را بس " احتمالا خوش نشین تر خواهد بود که منجر می شود به حذف " یاء " نکره ای که در آخر " دل " نابه جا نشسته .
با نگاهی به بند
چشمم
به ندیدن تو خو کرد
بادل چه کنم
که مانده وحشی؟!
هرلحظه بهانه ی تودارد
زنجیری بی قرارتنها!
می توان ذهنیت دقیق و کلاسیکی را دید که در قالبی آزاد و در وزن " مفعول مفاعلن فعولن " نقش بسته است .
به هر حال نکته ای که از همه برای بنده مهمتر بود و خواستم در آخر اشاره کنم ، بیت چهارم است که با زیرکی خاصی شاعر زن این اثر را وا می دارد تا به دخترکی اشاره کند که شاعر پابست اوست . در حالی که خود شاعر از طایفه ی اناث است و فی المجموع با وجود مدارک و شواهدی که می توانیم رد پای آن ها را در این شعر دنبال کنیم ، شعر را می توان ماحصل ذهنی آزاد دانست که قرار نیست در تور قید و بندی گرفتار شود و اینگونه ذهنیت را باید ستود .
عزت زیاد