ای زمین

آغوش خود باز کردی ای خاک چه چه گوهرها که در خود بُردی ای خاک. چه گوهر ها که در آغوش تو خفتند و رفتند. زتقدیر و فلک راهه گریزی نیست،رفتند. چه مردانی که از بی رحمی دوران. کمر بشکسته و غمناک رفتند. چه مردانی که در اوج مروّت. نَفس در کف گرفتند و برفتند. چه حرص ناتمامی داری ای خاک. بس است دیگر تامل کن تو ای خاک. . ز کار تو مرا حیف است و افسوس. نکن با ما چنین کینه تو ای خاک