مدال گل

آمد برون ز پرده ی ِ غیبت جمال گل 

تا دیده وا کنیم به جاه وجلال گل

آمد زوالِ عمرِ زمستان و برگریز 

یارب مباد در همه عالم زوال گل

فرّاشِ ابر و باد، دهد جلو صحنِ باغ 

سبزه بگستریده به زیر نعال گل

چون میرِ لشکری که نوازد سپاه را 

تقدیم باغ کرد طبیعت، مدال گل

بنگر هوا مسیح نفَس گشت و معتدل 

زانفاس قدسی و دَمِ با اعتدال گل

هر سبزه ای که بر لبِ هر جوی رسته است 

گردن نهاده نیک، به امر و مثال گل

طی شد زمان هجر و وصال است جلوه گر

میمون بوَد به بلبل شیدا وصال گل

خون کرد هجر گل ،جگر عندلیب را 

ای خون بلبلان بلاکش حلال گل

نوروز گشت و گفت دراین روز نو "حسین"

گل جلوه ای است ،از نظر لایزال گل