شیدا شدن من که طبیـــعی است, عجب نیست!

افسوس کسی همدمِ این مرغک شــــــــب نیست

 دیگر اثـــری در دلم   از  شور و طرب نیست

 من زاده ی  تقدیـــــــــــرِ غم و  درد  و عذابم  

عمریست کـــه ته مانده ِ لبخند ،  به لـــب نیست

پابند  توام   , یوســـــــــف ِ من ,روی مگردان

بالله که زلیــــــخای تو  بی اهل و نَسَب  نیست

تا در قفس ســـــــــــینه ی من ,ردِّ  نفس هست

ترک تو محال است که این ,  رسم ادب نیست

هرکس  که ترا دید , به سیمای تـــو  دل  بست 

شیدا شدن من که طبیـــعی است, عجب نیست!

مجذوب  نگاری شده  این دل ,که مِثـــــــــالش 

در هند و سمرقند و بخارا و  حــــــلب  نیست

از دفتر شعر و غــــــــــزلِ شیردل ای دوست

جز قامت دلدار,  کــــــلامی مَطَلَب , نیـــست