گریز ناگزیر

چون غرشهای دلیرانۀ گهگاهی

که در پرده­ های سکوت

بی پژواک رسایی خفه می­ شود،

بوی جان­ نواز زندگی گم شده است

در گندگی ­هایِ درهم پیچِ زننده

از گندچاله­ هایِ فراوانِ گوناگون.

امروز در ژرفای دریای کبود

خیزابه­ هایی در جوشش است

و فردا کرانه پربانگ می ­شود؛

بی گمان طوفانی در راه است.

بانگ کوهه­ های کوبندۀ کف بر لب را

گوش کرانه پیشاپیش می شنود

و چندی ست که تن لرزی جانگز

گهگاه او را می ­آزارد.

...

و زاغچه­ ها

در گریزی ناگزیر

از خشم امواجی توفنده

با پروازی قیقاج و موّاج

شتابان به سوی جنگلهای باختر می ­پرند!