دلِ دریا

اینجا دلِ  دریاست و خیزابِ عدیده

یک ساحلِ  مواج که آرام ندیده

یک دشت که پربود زسر شاخه حیرت 

می گفت ز نهر عطش و مشک دریده

پیراهن صبر است قبا در تن هرشخص

تا یوسف کنعان  ز حسین حُسن خریده

فریادِ گلو بغض کند در پی  هق هق

این ماه است که سیلاب  شود اشک  زدیده

ماهی که عطش داشت لب  جاری رود ی

مشکی به دهن داشت ،که چون دست بریده 

گردونه ی آتش که فروریخت به خیمه

صد ناله  گریستیم  از آن پای خلیده

خیمه دل شب سوخت ز کبریت شقاوت

آلاله سده سرخ از این خون تپیده

چندی است محرم که بسی رنج کشیده

لیکن سفر عشق به پایان نرسیده