دل پاييزي ....

 دل پاييزي ....

  شميم شعر باريدم   به دامانت كه برخيزي

 چنان افتاده اي اي دل كه گويي برگ پاييزي

نمي دانم چه مي جويم  دراين صحراي بي باران

تو را باخود كشيدم تا به محبوبي بياويزي ...؟

شعور شعر هستي را به صد ها لهجه آوردم

نبودي آنكه با چشمي جهان را در قلم ريزي

تو مست و بي خود و ديري من از فتواي گل ترسان

به دامت من نيفتادم كه با مردم بياميزي ....!

جهان آبستن درد و تو هم درمان مي خواهي

گذشته كارت از درمان ندارم من چنان چيزي

بيا با من مدارا كن نگو همراه بد بودم

و شايد هم شود پيدا دواي درد تو روزي

نه از باغم نه از باران من از خاكم تو ازآتش

چرا من بي خيال هستم تو هي اينگونه مي سوزي

سكوت پر صدايت را دراين ديوان  مي خوانم

كه تا شايد تو را بيند خيال عشوه انگيزي