من زنم، آن خدای کوچک !

من زنم!،

آنکه به اندازه تو سهمی داشت

از هوا و ز زمین؛

برتر از تو ؟

من نگویم هستم؛

کمتر از تو ؟

هرگز؛

 دست کم

هم ردیفت هستم ! .

. . .

  پس بگو:

 از چه رو می باید

 من ز آزادی خود دست کشم

 تا نیفتی به گناه !

این چه دردی ست که باید بکشم ؟ .

. . .

 انحنای بدنم

 قوسهای بدنم

 بیش از افکار من، آری

 به دو چشمت آمد ! ،

این تاسف بار است :

 که به اندازه آن ایمانت

همه تن پوشم را

 باید اندازه کنم ! ،

 هر چه ایمان تو ناچیز تر و کوته تر

 پوششم

 افزونتر ! ؛

 این چه رنجی ست که من می باید

 به تاوان شعورت بکشم ؟ .

. . .

 کاش می شد که تو اندیشه کنی

 آنچه نام ایمان

 تو نهادی بر آن

 حاصل تربیتی بود

 که در دامن یک زن

 چون من

 تو پذیرفتی و بالنده شدی ! ؛

 حال ای " مرد غیور " !

 که تعصب ها را

 نام غیرت دادی:

 با آن تبری

 که حتی چوبش را

 تو ز شاخ و بر من می داری ،

 تن من را 

 بر چه گناهی

 به زمین افکندی ؟ .

 .  .  .

 من تو را بالا ندم !

عطشت را

 از کف دست من، آری

 تو فرو بنشاندی !

 و وقیحانه کنون

 تو به من می گویی :

 همه آبشخور اندیشه من،

 مسموم است ؟ ! .

 .  .  .

 مادرت !

 همسرت !

 دخترت !

 گر بودم ،

 تو به من تکیه زدی

 و ز ایثار و فداکاری من

 رو به بالا رفتی ،

 و کنون

  از فرازی که در آن جا داری

 با تفاخر !

 همه اندیشه من را

 به تمسخر گیری ؟ .

 .  .  .

 روزگاری خود را

 عاشقم نامیدی !

 من ز بخت خوش تو

 یار و همراه تو آری شده ام

 لیکن از بخت و مراد بد خود

 صبح فردای وصال

 به کدامین هدف موهومی ؟

 اینچنین مشغولی

 که ز یادت رفتم ! ،

 و مرا

 مایه بدبختی خود نامیدی ! ،

 آه از آن شب هایی

 که عبث رفت

 به بی خوابی اندیشه تو !

 آن همه غصه بیهوده کجا ماند؟

 کجا ؟ ،

 تا به دیروز

 من فرشته بودم !

امروز مرا

آن ضعیفه نامیدی ؟ .

 .  .  .

 من چه رنجی بردم ؟

 که حیات تو به دنیا باشد !

 تا تو بر فرش جهان پا بنهی ! ،

 لیکن ای مایه امید شبان روزه من !

 تنم از واژه پیری

 چه قدر فرسوده ست  ؟ ! .

 .  .  .

 یادت هست ؟ ،

 من !

 الهه زیبایی تو می بودم ؟

 و کنون

 عجوزه پیری شده ام ؟ !

 که مرا

 زشت ترین می دانی ؟

 و چه  " بی شرمانه "

 گذر

 همجنسان جوانم را

چون  " شترها "

 که  " کف شهوت " خود را

 به  " دهان " آوردند !

 اینچنین می نگری ؟ ! ؛

 در عوض

 تو ز من می خواهی :

 با  "حیا " باشم و " عفت " دارم ؟ ! .

 .  .  .

 من زنم

 آن خدای کوچک ! ،

 می توانی چون من

 به یک کودک معصوم

 فرصت زاییده شدن را بدهی ؟

 .  . .

 هر زمانی که خداوند تو را

 لایق این بخت نمود

 آن زمان

 به زن بودن من