طلوع نگاهت،،،

در پشت قله های ناپیدا،
وقتی که دلم می لرزد،
طلوع نگاهت تمام می شود،
و از تابش شب پره های چشمانت،
کویر لرزان لبهایم،
به خواب چشمه ی زلال ان یکادُ میرود،
در کابوسِ مجردِ بستری سرد،
از خواب سحر رهیده ام،
و دیگر ناپیداست،
زیبا دلی که از دستِ دلم پریده است،
آن روز که انگشت هایم برای لمس نگاهت سوخت،
گلبرگهایِ خواهشم پژمرد،
و همه ی خاطراتم،
در فراموش خانه ی ذهنم تمام شد،