۸

چه عجب سایه ی تنبل نزدی دست به مَنقَل  
و عَجَبتَر نَکِشیدی سَرِ من داد چو سَپَل 
تو که پنهانی و مَخبون. رَملَت گشته مُثَمَن  
چو درختی که نه خُشکَستُ و نَه تَر در تَهِ جنگل 
همه ی عمر نشستی که تبر دست بگیرم؟
و خودم سایه ی خود را بِکُنَم قطع و مُعَطّل؟
نَه عزیزم ، نَه چنین خاب که دیدی شُده تعبیرُ 
رُ نه راهی که شَوی دور از این بوته ی اَنگل 
تو چو بازی مُرَکّب زه دو پا وَصل به مایی 
و اگر هم تو نبازی نَشَوی دور زه مُعظَل 
اگرم دوست نداری که به مسعود بِچَسبی 
به دَرَک سایه ی بی جان ، دَرَکَ از نوع دو اَسفَل