می خندد اگرچه گونه دل به زاری

می خندد اگرچه گونه 
 دل به زاری نشسته 
 تا به شایدی  ترک بردارد
 غم باد بر گلو
میان دغدغه های  تک  مانده 
تکی به بزرگی شب 
به منیری ماه 
 به شیدایی ستاره سهیل 
به منتظری ابر  رسیدن برق 
به غرش  رعد 
ناز شصت  زیست که دور می گرداند 
 از من  زندگی را 
اگر شکیبا بود قدری 
 یا که نظاره نمی کرد
رهگذر دور تر از دیروز ها را 
 به پنهان نمی نشستم 
شکنج و رنج خاطراتی
 که کنون افسانه می خوانمش 
تا آتش هجر در من آشیان نگیرد 
گم نخواهم کرد 
لحظه لحظه مخملین عشق 
را که بر صلیب
 بی ملاحت روزگار
 مصلوب شد 
و شکوه عشق را بی توبه نامه ای 
تا آستانه گور 
با خویش تن  خواهم  داشت 
 سخت در خود جا داده ام 
 خوانش چشمانی که  به صف ایستاده 
 دوستت دارمی را هر بار 
 می نگاشت در قلب  من ...م.ن
#منوچهرـافتخارزاده