خلعت بندگی

شام غریبانه که خوردم و با خویش،گرفتار شدم
مستوجب زحمت،که تو را،بنده گرفتار شدم
هضیان من،شنیده ای و،پوشانده ای،مرا
کم است خلعت تو،چرا،فاخر نمیکند مرا
زمینیان زیسته اند،ظهور،گشته است
واجد به صلاح تو،نه آن دیگر سلاح را
گویند،فلسفه ات چیست،ابهام میفکن!
منطق ما را،با خویش،افسار میفکن!
گویم،من نه شمایم،نه خاطر ز شمایم 
گفتم،با خدا گویم و سازش ز خدایم
تن طلبیدش،جامه شود عشقه خدایی
ظهوری نه به انسان،مملو،ذات وجودش