شنبه ۱۲ آبان
اشعار دفتر شعرِ دلنوشته شاعر راشد نصرت سراوان
|
|
تو آن عاشقِ مَغرورْ فِکرِ تو مأمور
عشق بِیایَدْ ندیده گوییْ تو مأمور!
نَدانِسته زَبانْ عشقْ شِتا
|
|
|
|
|
در تلاشم که دِلَمْ زور رِسَدْ زود رسد
عشق به وَقتَشْ دل نیزْ به وَقتَشْ
پس چه گویی!تو چنین زور به
|
|
|
|
|
آهسته روان خواندم و بَر شد تو نامَت
در من عشق نشست چون تو خواندم
گشت صدایم به گلوْ باز چه توان گفت
|
|
|
|
|
به مَزاجِ دله مَنْ قَهّار مَشو ای عشق
که قَهرَتْ همه کاخ آرایَد و مَنِ دلسوز
|
|
|
|
|
تو ای راوی ز رؤیت آمدیْ عِشقَتْ بِگُستَر
مزاجِ عشقه تو میشوَد صُحبَتْ اما بِگُستَر
چو مَردُم از
|
|
|
|
|
هر صباح از دل،آرام منم،خدایا! تو طلبیدی
یک روز دگر آیم و با عشق،اینگونه دچاری
ناچار ز نزدیکی تو،د
|
|
|
|
|
سراغ دلم،جهان همه گویا،مگر با تو نگفتم!
عزیزم،از هیاهوی تو،بر این دل،فریاد رسد
خدا،سوق دهد عشق،معن
|
|
|
|
|
مرا ز صبوری،غافل از خویش گذاشتی
ثمر بوده تو را،من هیچ،نظر مکن تو مرا
گر نظری هست،سوی توست،با دو چ
|
|
|
|
|
چه حس عجیبیست ،ز عشقه تو پر بار
هر شاخه ز من افتاد،سمت تو هر بار
چیدی ز درخت منم،میوه ز من را
گفت
|
|
|
|
|
گاه به گاه،خمره ی ما؛افتاده بجا
ناکام جهان و،یاد تو؛اظهار بجا
|
|
|
|
|
ز بیماری،مترسان این مرا؛من عاشقم
|
|
|