ایستگاه چندم دنیا؟...

شباهت دارم این شب ها به مینی بوس سالی سرد
که مُرده ست پشت فرمانش کسی مثل سؤالی سرد
پرستوهای دنیا در درون جعبه اش حبس اند
بهاری را نمی رویند در تکرار بالی سرد
تمام صندلی های زمین را در خودش دارد
و می تازد شتابان تا نبردی با زوالی سرد
یکی از صندلی هایش معلم می شود اما
خودش را می کند گم در فراسوی مثالی سرد
تمام شب دلم دنبال آن گم گشته می گردد
ترا هرگز نمی یابم مگر مشق خیالی سرد!
بگو! در ایستگاه چندم دنیا نشستی تا
بگردانم زمین را سوی تو دور از ملالی سرد