دوست

هم صحبت و همراه و همه جان و جهانم
گر دوست نباشد نفسی زنده نمانم
هم درد و همه سختی و هم شادی و هم غم
همراه تو طی شد همه عمریست دمادم
هر لحظه به هر راه ندانسته روانم
بی تابِ وصال تو بدین سیر دوانم
دلگرم وجودت، رَهِ تو مقصد من بود
دلگرمِ نگاهت که عبادتگاه من بود
هم مقصد و مقصود و همه راز و نیازم
ترسم که به منزل نرسم راه نیابم
ای دوست مَکن نیمه ی رَه، ترک دلم را
شاید زِ برای تو در این راه روانم...