پنجشنبه ۱۱ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ مسافر شاعر رضا بلالی
|
|
|
|
چو لب شیرین تر از قندت نهادند ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را آتش ، مرا آب آفریدند ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی چو من تنها شدی ، فریاد را با من بزن ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تو شباب میرود ، رنگ و لُعاب میرود ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شود دیده گشایی ، به چشمانِ تو ایم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را با رمز و با راز افریدند ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرگز نیاید نازنین ، بی چشمه ای دریا شدن ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل از غمهای دیرین ، ناله دارد ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زِ شبنم بوی گُل باید شنیدن ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نقاشِ زمان ، نقشِ تو دلدار کشیدست ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را لیلی ، مرا دیوانه کردند ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خورشیدِ نگاهت ز غزل ساخته اند ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من ز تو جو میکشم ، خود به تو قو میکشم ،
سوی تو پروازِ دل ، تا لبِ جو میکشم ـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به ترازوی دل ان نازِ تو را می کشم ،
حسرتِ یک لحظه ی اوازِ تو را می کشم .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افتاده از انیم ، که در دامِ تو مانیم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من مدحِ حسین از تو ریا کار نخواهم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در چشم و دل افتاده چو خوابی که ندیدَست ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در شهر یکی بی تو من ازاد ندیدم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای تو جانا ، چون نسیم ازاد بودن ، حقِ ماست ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب تو را ای اسمان ، من ماهِ دیگر می کِشم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فَربِهی گفتا به من ، گر نَداری ، کم بخور ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مباد امشب زِ مَستان ، جان بگیرند .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با نسیمی که از ان بویِ تو اید ، چه کِنم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته از این اهل ریایم چه کُنم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه ام ، غرق اتش است ای اشِنا ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو خواهی که به نازی ، در اری پِدَرم را ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا دل به سحر دادیم ، در دامِ شب افتادیم .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من چشمه ی خاموشم ، با یادِ تو می جوشم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید امشب سخنی با دلِ دیوانه کُنم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غرقِ تمنا میشوم ، تا با تو تنها میشوم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو چنان سوی من ایی ، که خود از خود به دَر ایم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دگر بلا نخواهم چو کربلا نخواهم ،
به نیزه های خونین ، سَری رها نخواهم .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشتِ دیوارِ دلم ، پنجره ای رو به خداست ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره من اسیرِ عشوه ی گناه میشوم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناقوسِ زمان نعره زنان میگذرد ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من با مِدادِ ارزو ، نقشش چو ماه می کشم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستِ مناجاتِ من ، در طلب و در دعاست ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای باغِبان ، ای بی نیاز از بوی گُل ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی گمان چشمانِ تو زیباترین شهرِ خداست ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تلخ است بمانی و ببینی همه زین خانه برفتند ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بادی که گیسو می بَرَد ، نامی زِ موی تو شده ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غروب ، پایانِ خورشید نیست .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا نگاهت می شود معیارِ غم ،
می شود دلهای ما سرشارِ غم .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کِی بشود دست و دلم ، طعنه به زنجیر زند ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من ان ناپایدار دلنوشته بر ساحلم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر امشب زِ رُخَت پرده گشایی چه کُنم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به گیسویش نهان بادی وَزان بود ،
در ان مویش گمان ماهی نهان بود .
|
|
|
|
|
محمدرضا آزادبخت
سیاوش آزاد
شاهزاده خانوم
زیباست و
ساسان نجفی(سراب) 
