شنبه ۱۳ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ سپید و سیاه ( سوررئال ) شاعر حسن گائینی (رزاس)
|
|
|
|
آدمها با سگها زوزه می کشند
ماشینها با طویله ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه...
به سعادت روی زمینم
نه...
به غولهای ظریف غریزه ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیزارم از خود…
خام و حیران از سوز سینه می نالم
بدنبال دلی میگردم به سمت باغ و بهار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کور نه!
بوفی اما...
و از هر قماش دخترها سیگار می کشند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل یک فردوسی بی ادب
قبل از آنکه از نو بکارم اندازند
می خواستم بگویم:
پروانه ها می آبند با شمشیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سو به سو...
فرو خورده می شوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکّه و صبور چشمانم کجا گریخته اند
بودنم را بی رنگ می کنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان از پوست
زمین از گوشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از درد هوس ساختن...
آب دهانم را قورت میداد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوانه رو به در ایستاده سلام می گفت
ابرمی گریست ستاره رغبت اش می رُفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناپیداترین آینه ها...
آسمان که میمیرد بخاک چکّه می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو جُزْ منِ منی
سایه ای هم خون
سینه های یاقوتی باران در جدولِ زمین!
همسانِ تو کسی را دوست نمی دار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آغاز خیانت از من بود
سمندر آتش افزود
نگاهت را مگیر
پاکی یک تجمّل است!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل وبا زده ای عُق زده
با لبانی سجاف و دالبر
گوساله ها دست میر غضب را لیسیدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشت نان آسیاب است...
خانۀ جلّاد ؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بریدن...
همیشه از رگهای من بالا می رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از ناژه خیزران
شبی سوزان
در شکافی تماشایی
شکل غریبی مرا کشید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاه های درشت بین...
موحش و عامیّانه اند !
با صدای آسمان چین می خورند و دستان خدا را...
آلوده می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه جایی بهتر از شهر بازی برای زایمان
باران که راه می افتد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی دنیا غیب می شود!
تا من...
روی چیزی را بکِشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگذار...
نیک و بد به غبغب اندازم
چقدر ثروتمندم !
مجسّمه ها چیز خوبی خوردند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا آن کبریت را نمی کشی ؟
تا سوختن یک بال دیگر بود
پشت همین زوالی که در سایهٔ آفتاب نشسته است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همان جا که ایستاده ای...
دلم از بخشیدنت آرام نمی گرفت
از این سو که منم...
با نگاهت پراک ن ده میشو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنها حقیقت...
برابر آینه معکوس نمی شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روی طناب های درهم و برهم
از...
جعبهٔ مستطیلی سیاه بیرون آمدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مفید بودن مرا ایستاده نگه می دارد
اگر زبان درآورم...
ـ بادها عبور نمی کنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هوا را مه گرفته
مرا استعلام بیرونی ام
وقالیچهٔ سلیمان میان اُریبِ سایه ها بدنام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرخ و فلک اگر ماهی بود
کادوهایش را باز می‌کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر کس قیمتی دارد
با طعمه ها هماهنگ شوید
این نقاب کیست؟
... با احترام ستایش کنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما همیشه بیماریم
تنها استفراغ، سرخوشی ماست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به اقیانوس آینده کشتی اندازید
چون فریفتنی از ترس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگ بر گرده زمین می رقصد
نهنگ های قاتل ، دریا را شکسته اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مانده‌ام زیرِ
دندان های مصنوعی ام !
|
|
|
|
|
ابراهیم هداوند
سیاوش آزاد
به نام یگانه خدای هستی‌بخش
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
ودرود بر
محمدرضا آزادبخت
سیده نسترن طالب زاده
آرمین اسدزاد (الف) 
محمد رضا خوشرو (مریخ) 
علی نظری سرمازه 
حسام رجبی 
