غزل شماره۱۷

از این عصاره ی حسرت غزل دگر نَطَلَب
وز این کویرِ تباهی تو نیشکر نطلب
مرا قلم بشِکستند و یار دزدیدند
نمانده نایِ نوشتن ، ز من اثر نطلب
دلم چو گنجه ی مخروبه ای شد از غمِ او
ببین خزانه ی ویرانِ دل، گُهر نطلب
مِهی گرفته سرم را که مَه نمی تابد
در آسِمانِ پُر از مِه ، دَمی قمر نطلب
ز جانِ من تو چه خواهی که جانِ من بردند
مجو تو سِرِّ مگو، بیش از این خبر نطلب
ز قهقرای فراقی که بی تخلص دید
به خانِگاهِ نگارَش دگر مَفَر نطلب