تنهایی!

آن کی ی کافوری؛
کی، می شود؟
« تا » تنِ کبودم، را
در کوره ی سردِ  دل!
با نوشدارو،
شستشو کنم؟!...
***
دیروز،
 ترکم می گفتند،
امروز،
- کلبه  ام - را
به آتش می کشند؛
فردا،
ماترکی که،
کلمه کلمه با
 دست های ترک ترکم؛
تافته ام،
گردن آویزِ کوچه های خیالی!
***
می ترسم در
 یک شفق دق کنم و
حسرتِ دیرینم که
دیدارِ لباسِ آدمی ست بر
 قامتِ گرگ و میش؛
به دلم بماند!؟...
***
خواستم از این
همه درد گران
 بگریزم،  بختم اما،
در کوچه ای بن بست
 با زباله ها
خاکستر شده بود!
من، از
 نارنجی پوشِ خوش قد و قامت
هرگز، سیلی نخورده ام!؟
***
گویند:
تیراژت  بالا رفته،
شیرازه ات،
از هم  پاشیده!
من، اما
تیر ها را تنها، بر
 دیوارِ بلندِ  تنهایی ی خود،
فرمان می دهم!...
***
- پژواره -

______

برای دلم.