خون آشام

شب به آهستگی از نیمه گذشته ست و هوا

سرخ ، مثل دل خونی ست که خنجر خورده

آسمان سردتر از پیکر بی جانی و ماه

زیر سنگینی یک ابر سیــــاه افسرده

***

تندباد از تن هر شاخه درآورده لباس

در یَخ و برف فرو رفته زمین تا شانه

شیشه ی برکه ترک خورده و در تاریکی

گویی از دور رسد سوسویی از یک خانه

***

کلبه ای کهنه و چوبی وسطِ جنگل مرگ

خُفته در چنگ درختــــانِ کفن پوشیــــده

جایی آبستن یک حادثه ی شوم که هیچ

گوشی آن را نه شنیده ست نه چشمی دیده

***

زنی آورده دو تا چای و ز سرما مَردی

تن سپرده ست به گرمای خوشایندِ اُجاق

می شود هرطرف از عَطر هِل آکنده ، ولی

سایه ای پشتِ دریچه ست نگاهش به اُتاق

***

زن کمی آمده نزدیک و سَر آورده جلو

مرد هم جانبِ زن کرده سرش را مایل

گوید آن زن که تویی صاحب اَضلاع دلم

مردِ بیچاره ز یک ضِلع مثلّث ، غـــــافل!

***

زن دهان بُرده کمی پیشتر و منتظر است

مرد ، آغوش گشاید به امیـــــد خامی

با دو دندانِ خود آویخته در گردنِ مرد

زن که ناگه شده تبدیل به خونآشامی!

***

چهره در گیسوی آشفته نهان کرده و مست

مثل زالو به وَلع می مکد از خون وَرید

منجمد می شود آخَر بدنِ سُستِ شکار

بعدِ جان کندنِ بسیار و تکان های شَدید

***

سایه از پنجره خندید و شد آئینه ی زن

زن هم از طُعمه ی خود دست کشید و پا شد

منم آن مرد که آسان به تو اطمینان کرد

تویی آن زن که به یکباره دِراکولا شد!