تکیه بر زخم دل

غمِ عالم را درونِ دلِ من جا میکنی
تا کمی گویم که خستم، زود غوغا میکنی
چشم در چشم منی، اما دلت با دیگرست
با نگاهت رفتنم را تو تمنا میکنی
گاه غمگینی و من آهسته میپرسم، چرا؟!
اینکه من هستم دلیلش را، تو حاشا میکنی
خنده ات با دیگری، وقتی که حالت بد شد
بی توجه به زخمِ دل، تکیه بر ما میکنی
خود ندانی که چه آورده ای بر روز و شبم
ولی این تنهای بی کس را، تو تنها میکنی
در دلت جای دلم نیست و من مهمانم
هر چقدری هم دلِ خود را که دریا میکنی
شبی از دور مرا میبینی و دل نگران
رفتنِ من را در آن کوچه تماشا میکنی