زهی خیال باطل

درود استاد استکی عزیز
بی نهایت سپاسگزارم از لطف تان
تابنده باشید به نور مهر و دانش

سلام و سپاس بانو
مهرتان بی کران
باشید همیشه به شعر

درود و سپاس فراوان به دوست ادیب و شاعر فرهیخته، امیرحسین علامیان عزیز
بدون شک این از لطف شماست و نگاه زیبایتان
دلتان بهاری

درود بانو، سپاس از لطف و محبت تان

درود استاد عباسی عزیز
بی نهایت سپاسگزارم از لطفتان
تابنده باشید و پاینده به مهر

درود استاد معینی عزیز، خورشید عالم تاب مهر
بی نهایت سپاسگزارم از شما
تابنده باشید به عشق

سلام استاد انصاری عزیز
بی نهایت سپاسگزارم از لطف و محبت هایتان
پاینده باشید بر مرام کوه و تابنده به عشق

درود بانو
بی نهایت سپاسگزارم از لطف و حسن توجه
تابنده باشید به مهر

درود دوست عزیز، ادیب و فرهیخته ام
تابنده باشید به مهر و شعر

درود به شاعر فرهیخته و ادیب، سینا خواجه زاده عزیز
من فکر نمی کنم هیچ اتفاقی خوشایندتر از این باشد که در همراهی شعری، شعری سروده شود علی الخصوص که آن شعر زیبا و سرشار از نکته های ریز باشد و خردانگیز و باز خاص تر که دوست ادیب و فرهیخته و صاحب قلم، قلم را به لطف و مهر خود مزین کند.

سه بیت نخست را بسیار زیبا یافتم و بیت دوم مصرع دوم به همین شکل زیباتر است تا مصرع داخل پرانتز

بیت چهارم، آخر مصرع دوم (ز رویا جست برد) مبهم به نظر می رسد
بیت پنجم، متوجه معنایش نشدم
توضیحاتتان را می خوانم و حتما با دست پر خواهم آمد و تا هر کجا که آمدید همراهتان خواهم بود
علی ای حال که از قلم زیبایتان لذت بردم و در حال و هوای اندیشه نابتان هستم، در خودم جستجو کنم برای پیشنهاد بیت یا ابیاتی

تابنده باشید به مهر و نور دانش

درود دگربار به شما شاعر ارجمند جناب محمدی
آره، چالشِ جالبی به نظر می رسد. تلاش برای بیانِ سپیدها بصورت نظم، که وقت و حوصله هم می طلبد.
بنده هم بیت های چهار و پنج رو متوجه نشدم
نهایت کشش مغزم را برای تطبیق دادنِ این وزن و قافیه با مفاهیم شعر شما بکار بستم، گمان هم می کنم اگر زمان بیشتری داشتم، باز هم چیزی شبیهِ به همین بدست می آوردم:

من نبودم آسمانی تیره فام
شب اگرچه بر گلویم دست بُرد

سبز ماندم دَر هیاهوی هُجوم
قومِ پاییزم، نبود و هست بُرد

بادِ غارتگر کجا و ریشه ام
خون تاکی خورد و پیری مَست بُرد

کشتیِ صحرای سیرابم که بَر
عرشه هر بازنده ای بِنشَست، بُرد

اَسبِ افلاک از تَبِ شلّاقِ من
چرخِ ساعت را، ز اِغما جَست، بُرد

کوهِ پا برجا به چشمم تکیه زد
گَرد گَشت، آن شوکتش را خَست، بُرد

دشمنِ فردا به آوَردم مکوش
دشمنِ دیروز نامی پَست، بُرد

آورد: جنگ
اغما هم که بیهوشی ست، سعی کردم شبیه ((خواب)) درون شعر شما باشد.
بیتِ مربوط به کشتی، به عنوانِ یک پیشنهاد است که قرینه ی آن را شاید بتوان به شکلی به ((زهی خیال باطل)) افزود.

تلاشم این بود که مفاهیمِ کنایی موجود در سپید را با مفاهیم کناییِ دیگری که معنای نزدیکی به همانها داشته باشند ارائه کنم، بخاطرِ محدودیت وزن و قافیه و ...

برای بنده نیز، خواندنِ نوشتارِ شما معنای دیگرِ آموختن است.

شاد باشید.

این را یادم رفت، خَست به معنای زخمی کردن است که در شاهنامه بسیار بکار رفته است.
و اینکه، در شعرِ نخست، تلاشم این بود که تعدادِ واژگانِ نظم، تا جای ممکن به تعداد واژگان سپید نزدیک باشد. یعنی بهینه در حد همان سپید، که البته اصلاً در دو بیت آخر موفق نبود.

برای بیتِ آخر نیز، اینگونه هم شاید بتوان مطرح نمود:
دشمنِ فردا بپرس از دیگران
دشمنِ دیروزْ نامی پَست بُرد

ببخشید خیلی شلوغ کردم صفحه شعرتان را
این دیگه بهینه ترین شکلی ست که به ذهنم خورد:

من نبودم آسمانی تیره فام
شب اگرچه بر گلویم دست بُرد

سبز ماندم دَر هیاهوی هُجوم
قومِ پاییزم، نبود و هست بُرد

بادِ غارتگر ز جامِ ریشه ام
خون تاکی خورد و پیری مَست بُرد

کشتیِ صحرای سیرابم که بَر
عرشه هر بازنده ای بِنشَست، بُرد

اَسبِ افلاک از تَبِ شلّاقِ من
چرخِ ساعت را، ز اِغما جَست، بُرد

کوهِ پا برجا به چشمم طعنه زد
گَردِ او را، باد و لاله، رَست، بُرد

دشمنِ فردا بپرس از دیگران
دشمنِ دیروز نامی پَست، بُرد

درود شاعر فرهیخته، ادیب ارجمند، آقا محمدرضا لاهیجی عزیز
بی نهایت سپاسگزارم از حضور و نگاه شما
تابنده باشید و پاینده

درود بانو
بسیار زیبا بود قطعه یتان
عمرتان پرفروغ و نگاهتان سبز

درود رفیق ناب و شاعر شعرهای دلنشین
در خصوص نام شعر چندان با شما موافق نیستم و نامگذاری انجام شده را بهتر می بینم
سپاسگزارم به خاطر حضور فعال در این صفحه
مهرتان همیشگی

جسارتی بابت نام خودتان که بر شعر گذاشتید نکردم
نامی بود که بعد از خواندن نا خود آگاه به ذهنم آمد.

درود بسیار بر شما شاعر ارجمند
دوست بزرگوارم جناب محمدی

((ببخشید نظرِ پیش از این را پاک کردم که صفحه تان به هم ریخته نشود.
خواستم تغییرِ دیگری را پیشنهاد بدهم.))

این نشان دهنده ی علاقه و مسئولیت پذیری شماست که در هنگامِ سفر نیز در خدمت به شعر و ادب میهنمان کم نمی‌گذارید. و آثاری منتشر می‌نمایید که در دوستداران هیجان و جوشش می‌انگیزد.

پوزش می‌طلبم صفحه ی سپیدتان را با پیامهای پیاپی آشفته ساختم. بنده ویرایش نهایی را همینجا خدمتتان ارائه می‌دارم.

من نبودم آسمانی تیره فام
شب اگرچه بر گلویم دست بُرد

سبز ماندم دَر هیاهوی هُجوم
زردِ پاییزم، نبود و هست بُرد

بادِ غارتگر ز جامِ ریشه ام
خون تاکی خورد و پیری مَست بُرد

کشتیِ صحرای سیرابم که بَر
عرشه هر بازنده ای بِنشَست، بُرد

اَسبِ افلاک از تَبِ شلّاقِ من
چرخِ گردون را، ز اِغما جَست، بُرد


دشمنِ فردا در آوردم مکوش
دشمنِ دیروز نامی پَست، بُرد

کوهِ پا برجا به چشمم طعنه زد
گَردِ او را، باد، لاله، رَست، بُرد

((بیتِ کوه را برای این پیشنهاد کردم در آخر باشد، که مصرعِ دومِ آن دارای چهار کامای پشتِ سرِ هم است، و بنده را یادِ لحظه ی پایانِ بازیِ حکم می اندازد که فردِ برنده برگه های آسِ رو نکرده ی خود را بطورِ همزمان رو میکند...))

سفر خوبی داشته باشید.

سلام مجدد به بهترین شاعرها، سینا خواجه زاده عزیز
و اکنون در حال برگشت از روستایی که سرعت اینترنت کمرنگ و حتی بی رنگ بود و تقریبا تا 4 صبح در اتوبوس
هستم. این شعر سپید هم زاییده همان روستا است از تنور درآمد و بخت یار بود لحظه ای شعر ناب باز شد و منتشر کردم و بهمین ترتیب یکی دوبار دیگر هم باز شد از پیام ها مشعوف شدم و شادمان.
هم اکنون در اتوبوس هستم و در بحبوحه امواج جاده، صمیمانه تشکر می کنم.
طبع شاعرانه شما را می ستایم که از واژه ها به بهترین نحو استفاده کردید علی رغم دشواری قافیه ها، خیلی خوب از پس مضمون برآمدید. وزن و معنا عالی و کاملا مطابق بر شعر
همانطور که خودتان نیز اشاره داشتید، بهینه و به زعم بنده بهترین از این نمی شود.
دست مریزاد رفیق، عمرتان پرفروغ و قلمتان پر رونق

درود دگربار بر شما شاعر بزرگوار
دوست ارجمندم جناب محمدی
خاکسارم، تردید ندارم که این عنوانِ زیبا بنده را با همه ی نوشته هایم آب می کند.
طبیعت بویژه طبیعتِ خراسان، واژه ها را در ذهنِ باشندگان به گردش و هیجان می آورد. که می بینیم خیام ها و فردوسی ها و عطارها و ... از این خاک شاعر پرور برخاسته اند.
برای بنده لذتی وصف ناپذیر داشت، تلاش برای اینکه یک سپیدِ مقتدر را نگاشت دهم به نظم. و از شما سپاسگزارم و قدردانِ خضوعتانم که این رخصت و افتخار را به بنده ارزانی داشتید.
نمی دانم آیا شما نیز جای خالیِ دو بیت را در آغازِ این سروده احساس می کنید یا خیر، بنده گمان می کنم بتوان غزلش کرد.
دلیلم نیز اینست که شاید بتوان در بیتِ نخستی که افزوده خواهد شد به خواننده بگوییم که این سروده درباره ی خراسان و نیشابور و جنایاتِ مغول است و چه بسا بطور قابل تعمیمی به دیگر اقوام ویرانگری که به ایران حمله کردند...
البته اعتراف میکنم دشوار است...

درود، درود، درود
شما بی نظیر هستید، تاج سر هستید و در قلب ما خراسانی ها
و این افتخار بزرگی است برای من و البته مسئولیتی سنگین که با قلم فردوسی بزرگ، خیام فیلسوف و عطار عارف ما را بشناسند
شخصا شعر را از حیث انتقال پیام کامل می بینم، اما از نظر مصداق می توان بر حمله مغول اشاره کرد یا هر جنایت تاریخی دیگر، هر طور صلاح می دانید.
قلم شما افتخاری است برای بنده، اینکه آن را مقتدر می دانید و در طبق اخلاص محبت ارزانی می دارید، زبان قاصر است از تشکر و قاصرتر هر روز و هر لحظه
در خصوص غزل شدنش، موافقم، چون ایمان دارم به قلم، طبع
و نگرش تان

قلمتان زرنگار و استوار بر مرام کوه

درود استاد عسکرزاده عزیز، بی نهایت سپاس از لطفتان
تابنده باشید به مهر و پاینده

سلام ممنونم مانای عزیز شاعر شلخته، خوبی؟ دیدار تازه کردیم، بله رفیق همینطوره، مدادم کند بود

درود بر شما.


بنده داشتم نوشتاری برای گردهمایی ادبیِ یلدا آماده می‌نمودم.
با دیدن این پیام، دلسرد شدم. و البته ضمنِ اینکه
از گردانندگانِ این محفلِ ادبی سپاسگزارم...
به شما حق می دهم.

چند بیت نیمه تمامی که آماده کرده بودم را همینجا می‌نهم و
برای مدتی دور می‌شوم.

ای گلْ از طَردِ خزانْ خنده ی تو پیدا باد
این شبِ تیره بدستِ سحرِ فردا باد

می‌گذشتم شبِ سردی ز گلستانی خشک
سُرخ زاری که ز قهری شده بُد زَرد آباد
.
.
.

رویِ هر برگِ ستمدیده ی سوسن خواندم
ننگِ پاییزْ ز داغِ سمنِ شیدا باد

.
.
.

دیده ام خون شد و گریان به خدایم گفتم
عمرِ من گیرد و عمرِ تو پر از یلدا باد



گاهی نباید بود.