هیچ ( هَفت عدد شعر ِِ خیس)

1_
____________________

هِگِلْ
شینتو
فروید
و
جنبش داروین
شبی نالان و سَردَرگُم
بدونِ کفشِ آسوده
شبی از درد یک تحلیل جانفرسا
تویی فریاد این خاموشی هر شب
تویی که یک شبی هستی
کنارِ دختر همسایه ی هر روز
و امشب در کنار من
و شاید صبح فردایش، نمایی روی خود
را
در جِنینِ سِقطِ بی باور
تویی هر لحظه پنداری که این عاشق
شبی خُفتَست؟
تویی پویِش به چشمِ کورِ استبداد
دگر هیچ از کسی پاسخ نمیجویی
که آیا ایده ی انگِلْس موثر بوده بر حقآبه یِ دشتِ مصیبتبار؟   
کوانتوم را
کوانتوم در سیه چاله، زمانش ماتِ ابلیس است
در آن شور فلان بیداد
همانگَه که چَکُش بر روی میزی مینَهَی پیروز
بنا بر ماده ی کپسول و هیدروژن
جناب موسیو هرکول و گاگارین
حقوقِ وحشتِ پروانه،قیمت،چند؟
هنوزم موضعِ نیچه
هنوزم درسِ بوریحان؟
و
یا تدریس گنگِ نوفلاطونیِ سقراط است
تو از طالِس شنیدی طالِعَم نحس است؟
اَتُم
تِمِ حضور هیتلر از یک انفرادی بود
سلولش
بند این هسته
تو ای مِهرآفرینِ غالبِ دیرین
زِ نو میگویم این ادراک
لهیبِ فهم و فکر و انتقامِ یاسهایِ باغِ همسایه
تمام انجمنهای شعور
و
درکِ رأسِ تنگه های هرمز و مکزیک
تمام وِردِ این بازیچه ی انگار
غَریوِ کودک و کالِج
جنابِ لورد و کُنت و دانت و کامِن لو
سزار از یک طرف بر تاجِ شیرویه
نهاده خسرو از باروتِ قرنِ کالِ میلیْتار
و
رستم،آن تَهَمْتَن پیلِ تَنْ افروز
سزای عشق ناپاک
و
گذر از هورِ افسانه
ﺟﻬﺎﻥ،ﺩﺭ ﺟﺎ وجودِ ﺟﺰﻡِ استفسار
ﻭ
ﺟﺎﻥ،ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﯼ ﺟﻬﻞِ ﺟﻨﻮﻥِ ﺟﺒﺮ ﻭ
ﺟﻨﮓِ جعلْ
ﻣﯿﺎﻥِ ﺟﺒﺮ ﻭ ﺟﺎهم،دائما ﺟﻨﮓ است
پریش است
دلفریب است
خاک و خیسش هم
شبیهِ
شعرِ وارونه
زمان یک جهلِ گُرخیدَست؟
پریش است
دلفریب است
حاصلش یک گُنگِ دیرین است
ن ِ
م
ی
دا
نم ...
تمام عرضِ بیداری و طولِ درکِ النینو
همان جایی که مارکس از قهر
و
خشمِ ترسِ بن سینا
شبی آهسته،پیوسته شکفته سینه ی بیمار تیمارش
تویی یک ذره در پهنای اقیانوس
تویی دَرزِ ثلیثِ پشتِ قرنیه
هِگِل
مارکس
و
علیْ سینا
فلان دریایِ زردِ معبدِ ریتو
تویی روح از قُدُس در بطنِ یک مریم
همان عیسای گهواره
خدایِ ناخدایِ این بَلَم در گودِ پاناما
بگو این کودکِ دیرینِ خود را میفشاری
تنگِ آغوشِ خدایی را؟

________________________

2_

ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼِ ﺳﺮﺩ
ﻣﻬﺮﺁﮔﯿﻦْ ﻧﯿﺎﯼِ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎﺳﺖ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺑﺮ
ﻣﺪﺍﺭﯼ موهوم
ﭘﺎﯼ ﺍﻟﻔﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﻤﯿﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺷﺎﻩ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺗﻨﻔﺲ ،ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ
ﺑﺎﻭﺭﯼ ﭘﻠﺸﺖ . . .
ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻨﺪﯾﻞ ﺳﺮﺥ ﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ
ﮐﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ
ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ... ﻧﺴﺘﻮﻩ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ....
ﺑﺒﯿﻦ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥِ ﻧﺴﺘﻮﻩ
ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﮔﺮﺩ ﺧﯿﺎﻝ ...
ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻋﺘﯿﻖ
ﺑﺮ ﺁﯾﻪﻫﺎﯼِ ﺳﺮﺩ

_________________________

3_

منم پویان و ناپیدا
زِ استثنایِ فرداها
سرِ ترس و توحش
یا قیامی بی فروغ از مهربانی ها
زنی آبستنِ نوزاییِ خویش است
دو مردِ جنگلی آورده اند اینک:
نمادِ سالیانِ مردی و مردانگیشان را
فتاده اسلحه
لیکن
زِ شهرِ همهمه:
بُردند
دو سیب از تلخیِ افیونیِ تاریخِ باور را
خیابان بود و تنهایی
زمان یک مرحله درد و زمین تسلیمِ نازایی
زنی آبستنِ تنهاییِ خویشی
میانِ شرطهایِ مردِ همسایه
تو گویی قصه یِ نوح است
و
سیل
و
غرقِ دنیایِ کِرَکْ
یا
بَنگ و بینگ و
نسلهایِ سرد و افسرده
فتاده اسلحه با چهره ای رنجور و پژمرده
خدایِ ایلیاتیهایِ آبستن
زمینش یک سطوحِ جنگِ نااِستا
همین است رمزِ کالِ قرمزِ گلهایِ پوسیده:
سزایِ مرگِ قابیل
و
ندایِ شرمِ مریم ها

___________________________

4_

به روزها می اندیشم
اسبی چموش
میانِ یالهایِ خوشه ی گندم
دشت بود و خَرمَن و خورشید
میانِ حدّ شهوت ناکِ یک تشویش
میانِ بازخوردِ نابهنگامِ دو سنگ از پیکرِ آتش
لبش را سُرخ بوسیدم
دوئل
دارِ مکافاتِ گناه روز اول بود؟
چند گزمه...
تفنگهایشان را بر شقیقه ی خویش،بر نهادند
وحشت زده و مست
تو گویی یک تهی در تورِ عریانند
آدمها آمدند
یکی
یکی
دوباره از نو :
بهشتها را فروختند

_____________________

5_

به ماهِ بلند بیندیش
که سپیده دَمان
در قُرقِ آبستنِ پلنگِ وحشی
چَشم بر دامنِ رنجورِ زمین
دوخته بود
 

___________________

 

6_

 

 

زنی

خیره بر یک قفلِ مسدودِ هزاران ساله از درد

و غُبارِ غَم

به یادش آوَرَم آیینه

و

سُرخابِ ایامِ جوانی را

غَمَش را یاد میدارد؟

غَمِ سَردِ زمستانی

که در آن صبحِ تیره

یاسها رفتند

مَنَم

اینک

زنی

تنها و اَندُهگین

نشسته خیره بر قفلی هزاران ساله

در تقدیر

زَده بر رویِ خود

سُرخابِ ایامِ جوانی را

 

_____________________________

 

7_

 

 

 

به گمانم آغازِ دوست داشتن بود
بویِ نانِ برشته یِ دخترکان
بویِ تنوره یِ عشق
دشت را _ سرآغازی _
ردّی از آهویِ ایل و رَمّه یِ خیزان
ناله یِ بوفی
زنانِ بی سرخابِ نااُمید
پِگاهان،گیسوانِ خفته در ظلمت
برایِ
شویِ افسونِ غرورِ خویش
آهسته بُبْریدند   ....

_______________________
شعر_ عیسی نصراللهی


 

 

(پینوشت)

به خواهشِ دو نفر از دوستان عزیزم،آمدم
یعنی باید باشم.

همین