بغض زمین!

هلاکِ من؛
برای کُلِ کرّات،
فضای دَوَران دارد!

 خاک، که پاک،
- چشم هایم - را
پلاک ، می کند؛
باک ها می ریزند و
کرّات، گشاد!
چاکرانِ  بی پرسانه
بر چپم، چپه می شوند!
و چاکِ خاک از اندوه شان
به بار چکامه می نشیند!

 هیچ دیواری از
 تصویرِ بغض کرده ی من،
در امان نمی ماند!

 پیرامونِ کُتَلَم،رود رود...
غیظِ خدا را، در می آورند!
...و ستاره ی قهرمانی ی من،
طلوع...می کند!
***
- پژواره -