مستیِ نوروز

سال ، دیگر شد و ذوق و شعفم ناز کند

میرسد مژده که بنـد از تن من بــاز کند

دیوِ ظلـمت بشـد از هفت درِ عالم دور

بوی نوروز دو چشمم به جهان باز کند

میزند چرخ همی  باد صبا از سرِ شوق

گوشِ هر رهگـذری محرم هر راز کند

 هوشیاری که نسیمی کندش مست و خراب

خود به خود در همه جا سفرۀ دل باز کند

بر زمین سایۀ سروست و لب چشمۀ آب

سبز باشد چمنش ، هر که سفر ساز کند

ای خوش آندم که دلم پُر شود از صلح و صفا

تـا کـه بـا شـادیِ هـر آدمـی ، انـبـاز کــنــد

بوی نوروز رسیده ست و دلا خُـرده مگیر

سبز شو همچو بهاری که چه اعجاز کند !