خیال

عادت می کنم
فراموشی می گیرم
دلگرم می شوم به زندگی
آرام آرام. دوباره می خندم
در میان همهمه ی جمعیت.
از پیاده روی های سرگردانی بیرون می زنم.
زیر لب ترانه ای زمزمه می کنم.
دلم هوا می خواهد.
از کوچه های تنگ باریک
به خیابان می رسم.
باران می گیرد
غروب از پشت شاخه های بی برگ
از غرب طلوع می کند
مردم دور می شوند
تنها می مانم
سراسیمه!
بی مقصد می دوم.
ناگهان در یک چهار راه خلوت
غریبه ای فریاد می کشد
خیال تو مرا زیر می گیرد
فرار می کند ...
و در پیچ و تاپ گرگ و میش خیابان محو می شود....