بهای نان

چقدر غمگینم
دلم پر خون است
چشمهایم
همچو ابر بهار
آبستن است
سد سستی
در درون حنجره ام می لرزد

دلم در سوگ چه نشسته؟!
نمی دانم...

تو اینجایی
قلبت در سینه ی من می تپد
دستان نوازشگرت
بر تار موهای من
می نوازند
ترانه عاشقی ات
برای من
می سراید

نگاهت،
نگاهت .....
تنها من
در زوایایش نقش بسته ام

پس چرا غمگینم؟

آتش غمم را
در آغوشت خاموش می کنم
و رها میسازم خود را
از‌ درد رنجی نامعلوم
در تنها سرای محبتم
سرم را آرام
بر مهد آرامشم
تکیه می دهم
گیسوانم را
موجی میسازم
بر پهنه دریای سینه ات
همانجا که
مهر مرا چون گنج
در صدف دل پنهان کرده

چشمهایم را میبندم
با نفسی
داغی درونم را
بیرون می افکنم

تک به تک انگشتانم
دستهای پر ز زحمتت را می کاوند
و در میانه آن گم می شوند

آه ...

چهره ات خاموش،
فریاد میکشد
و همچنان
کودک دستم را
مادرانه
در بال و پر خود
سخت
نگاه می دارد...

اینبار،
غمم بی تاب
فریاد می کشد
سیل ، سد حنجره ام
در هم می شکند
تلخ است...
بهای نان سفره ام
چاک های بی رحم دستانت است

داغی نفس هایم را
باران بوسه میکنم
بر خستگی زخم هایت
و در آتش غمم
بی صدا
در خود
می سوزم....