نام او ...

نام او...


به زانو افکند
بی شک مرا
بازی رنگ بوم نقاشی
به بوسه غرق می سازم
دو دست هر هنرمندی
مرا تعظیم الزام است
برای صاحب
اندیشه و دانش

در این دنیا
تو گویی
هر کسی
باشد،
خدایی،
برای خلق دنیایی

جهانی که
درون سینه ی خود
بهر هر روحی
بسازد قایقی
چونان که
در دریای دنیایی
بود یکتا خداوندی
که هر یک خالقند
از بهر مخلوقی
سراسر قابل تمجید

کنون بر عرصه ی دنیا
سوار چرخه ای بر دور افلاک
نگاه و فکر و هوشم
گیج می چرخند
حواسم با تکانی
سوی دیگر
پیچ پیچان
به روی سبزفامی
نرم و اندک خیس
می غلطد
هزاران سبزه ی یکدست
با رنگی نشاط آور
به سان کوک های سست پیراهن
که با دستان خیاطی
به جبر قیچی بی رحم
جدا گشته چنان پیوند
که در بین زمین و آسمان
گردیده اند حیران
به روی خاک
رد انداخته
تا با گل و ریحان
دل خاکی
به قلب نیلگون خانه خورشید
بدوزند محکم و مانا

حواسم
عقل را
با هاون چشمم
چنان کوبید
که خود از خستگی
بیهوش و شیدا شد

کنون درمانده ام
دیگر،
نمی دانم
چه نامم نام سازنده
عروسی که ز هر بندش
بریزد
یک نه بلکه
یک جهانی را
هنرهای برازنده
اگر ما هم خدا باشیم
برای تک هنرمندی
چه باید خواند نام او
که حتی لغزش جوهر
ز دستانش
بسازد خال زیبایی
به روی سرخی یاقوتی
پرهای پروانه
چه باید خواند نامش را
هنرهایش فزون و
تک به تک بی تا
حقیر و کوچک‌ است
حتی خدایی از برای او
که
باید واژه ای یابیم
دراندازه و حق و مقام او