خوشهٔ تن

بی تو عمری است که هم صحبت این دیوارم
دل من بی تو شکسته به خدا آوارم
آسمان دل تنگم شده بارانی تو
کاش این خوشهٔ تن را بکشند بر دارم
مگرای دوست بدی عاشق تنهاشدن است
پیش همنوع ببین شهره شده بد کارم
آخر کار مرا قصه نویسی بنوشت
من از این قصه ٔخود از نسبم بی زارم
نسب من دل تنگیست که آرام تو بود
هر که از حال منم گفت بگو بیمارم
دگران حوصله ام را به سرم اوردند
من که با نفس خودم یکسره در پیکارم
عمر من نیز مثال نعل اسب تو شده
تو بیا جار بزن نعل فروشی دارم
عطش عشق تو را بحر کران کافی نیست
ای گلستان خدا چشمه تویی من خارم