بید مجنون

پر طراوت درخت من ای بید
نام مجنون نهاده ای بر خویش

من شنیدم که گشته ای عاشق
که سر غم گرفته ای در پیش

گوشه این حیاط  هستی تو
همدم این دل شکسته ریش

می نشینم به زیر سایه تو
میزکی، شیشه ای، کتابی، پیش

سایه ات میشود خنکتر چون
تابش آفتاب گردد بیش

کاش بودم درخت بید چو تو
سایه ام بود بر سر درویش

می نشستند مرغکان بر من
نه که ترس از عقاب  بود و نه کیش

دوست دارم هر آنچه داری تو
جز سری خم که داری دایم پیش