فرياد سكوت 10

دوش به ميخانه شدم دربدر

تا شوم از كار جهان بي خبر

سخت بناليد برم مرغ عشق

سوخته شد در قفسم بال و پر

آه و فرياد،به دستان يار

ريخته شد خون دو چشمان تر

شرح چه حاجت كه چو رخسار من

مي كند اسرار نهانم به در

عشق چه جوييم كه بيگانگان

بر سر هر عشق برآورده سر

يكدمم آرام چو هرگز نبود

همچو شبم بود هواي سحر

از ازلم بود چو آوارگي

يكسره پايان،ندارد سفر

جز تب سنتور نبرده مرا

از تب غمناك به جايي دگر

شام غريبان نشود رنگ صبح

جز به ره نازك طبع هنر

اين همه سختي نتواند نشاند

در دل هامون،غمي از خطر