امام رئوف

دست سبز پرچمت دل را به سویت می کشد

آهوی قلب مرا هم سوی کویت می کشد

تو رئوف و ضامنی ، من بندی صد معصیت

از برای "حر" شدن دل آرزویت می کشد

این دل نا لایقم چون کودکی در پیش باب

ذره عشق حقیرش را به رویت می کشد

جان خمار باده عشق است، آقاجان ببین!

انتظار باده ای از آن سبویت می کشد

در جهانی که پر از بوی ریا و زشتی است

حسرت تکرار استشمام بویت می کشد