کجا رفت

پر از دیویم و دائم در جنونیم
پر از فریاد ،در دل،جام خونییم

خدا در این دیارم شوکتی داشت
لیاقت های آدم عزتی داشت

نمی بینم دگر حتی غروری
به دل گویم،صبوری کن صبوری

به بغضی در گلو فریاد و فریاد
کجا رفت آن غرورت، سرو آزاد

نشستی تا بیاید وقت موعود
چه کردی با خودت،فکرت خدا بود!؟

کمر خم شد ولی آسایشی نیست
خدا گم شد ، به دنــــــیا ارزشی نیست

آلاله