بیداد...

فریاد که دیگر دلِ فریاد نمانده
جایی که برم شکوه ز بیداد نمانده
اردو زده انبوه خزان در پسِ باغم
در منظره ها غنچه گلی شاد نمانده
یکباره حصار از بن و از ریشه بیفتاد
برگی ز بر شاخه ی شمشاد نمانده
خونین شده از جور و جفا روی شقایق
سرو سمن و لاله ز غمباد نمانده
در گوشه ی باغم نفسی نغمه ندارد
از دست قضا بلبل آزاد نمانده
خون می چکد اینجا عسل از بال کبوتر
مرغی دگر از حربه ی صیاد نمانده
ترسم که مرا بینی و با عشوه بگویی
از قصه ی تو خاطره ای یاد نمانده