به چه امید؟!

من از انتهایِ شب راهی ام

از هزار تویِ دالانِ اضطراب

از وسوسه هایِ شیارگونه ی تردید

از پشتِ پلکِ خیسِ تمنًا

تا هجاهایِ مکرًر انکار

تا سوزشِ تازیانه هایِ شورِ زبان

تا تبلورِ هبوطِ خواستن ها

هوس ها ، زرکوب

تَن ها ، رفو شده ی آشوب

مسیرها ، نامشخص

علائم ، گمراه

به کجا؟!!

رو به رو، خشکزارِ آه...!!

پشتِ سر تباه...

سلول های انتظار خفته

و

جَبینِ شَرم، سُفته...

امیدها تبخیر

و

آرزوها زنجیر...

زکاتِ نگاه ، گستاخی ست...!

اینجا...

خواب برتر از سراب!!

92/9/14