سهم من

گفتم از دنیا چه میخواهی؟

تکه نانی؟

جرعه آبی؟

لحظه خوابی؟

قول سهراب خوده هوشی؟

سر سوزنی ذوق بس است؟

یا چو حافظ مال وافر،تخت عالی،بخت رام

همه ارزانی تو

همه حراج به میزان تمنا

برگ خشکیده ای در دست گرفت

زیر لب زمزمه ای کرد و رفت

داد زدم :های

تمنایت همین بود؟

در صدایش به نظر بغض رسید

خنده اش کال صدا میکرد

با همان بغض غریب گفت:

حافظ و سهراب چه میدانند ازین دل؟

سهراب دلش مست همسایه و زبانش گرم شعر است!

سهم من از آرزوهایم چه شد؟

زان همه قهقهه و عشوه و ناز،

سهم من این طعنه های سوزنیست؟

شهریارم خوب نگفت:

نازنینا ما به ناز تو ،نی جوانی داده ایم

ما به این ناز ، روح و جانی داده ایم

دیگر اکنون با جوانان ناز کن

ما به این ناز دوش، زندگانی داده ایم