دختری نشسته ؛ رهــا رهــا گریه می کند...

امشب ؛ آسـِـــــمان  تا شـَـــطِّ خـــــدا   گــریه می کند

بــرای این ابـــــــری تــرین هــــــــوا  گــریه می کند

باران ؛ بهانــــــــه مــی شود بـــــرای این دلِ  تنگ ؛

دختـــــــــــری نشستــــه ؛ رهــا رهـــا گریه می کند

بــــــــوی نمناک تـــرین فاصلــه ها اینجاست ؛ تا که

این شبنـــــــم صبحگاه ؛بی تو؛ تــو را گریه می کند !

 نشسته هر غـــــــروب ؛ بر جـــانمــاز تــرِ مهتــاب

ابـــری  که  تــو را ؛  با دست دعــــــا گـریه می کند

بـــاران هم که  شکفتــــه شد در شهـــــرِدل و باز هم 

ابــــر جـــدا  جـــدا ؛ او جـدا  جــدا گــــریه می کند

ــــــــــــــــــــــــــــــــ

به قلم بارونیم : زِلفِشِـــه --- تقدیم به آفتاب مهـری که در زیر این  بارش احساس  ؛ رنگین کمان بودن و ماندن هدیه داده

««« هر  گونه نقد و نظر  برای این نفس های بارانیم مقدس اند  پس بی بهانه بیایید و بگویید همین و بس...»»»