بی تو شعرم گلایه است - نوع شعر ، سپید

ای حیات دوباره ،

زمین بهانۀ تو را دارد

از قیام قیامت.

آسمان قرنهاست که اندوهگین است

و باران بهانۀ اشکهایش .

در وسعت بی انتهای خاک

شانه های صبور درختان 

منتظرند

تا قطره های شبنم دلتنگی اشان را

بر شاخه ها بیاویزند .

مناره های جمکران ساکتند 

اما فریادی چون بغض در سینه دارند

که در لابلای کاشیهای فیروزه ای

و در همهمۀ دعا و ناله های زائران

پنهان شده...

آه از رد پای عبورت

که َتبرک دستهای عاشقان است .

در نبودت اگر نفسی هست

و اگر  کور سوی امیدی

لغتی را معنا می کند

که وام دار الفبای قد و قامت توست .

بی تو شعرم  گلایه است

و با تو یک ترانه

که شادی حضورت را

در سیمهای یک تار

فریاد خواهد زد...

            با سلام ...

         بعد از ماهها غیبت ،

         بار دیگر یکی از اشعارم را به ساحت مقدس آن یار غایب تقدیم می کنم .

         گوشۀ چشمی را طالبم ...

                                         «» یا مهدی ادرکنی «»