ململ شاعرانه

بعد یک قحطی کسالت بار
می‌رسد موسم فراوانی
از ورای سکوت وهم‌آور
می‌رسد فرصتِ غزلخوانی

حتم دارم که عاقبت یک روز
توده ابری نجیب و نیلی رنگ
می‌چکد روی خشکی دنیا
باز با نغمه‌های بارانی

روزی از شهر خواب ما کابوس
مثل یک سایه دور خواهد شد
می‌رسد روزگار آرامش
می‌رود دوره پریشانی

جامه وصله‌دار حسرت را
می‌کَنیم از تن عروسک‌ها
ململی شاعرانه می‌پوشیم
بر بلندای رنج عریانی

مُهر عشقی نجیب را روی
چشمِ سجاده نقش می‌بندیم
مانده هرچند ننگ بی دینی
بر بلندای شرمِ پیشانی

گرچه در ترس عاشقی کردیم
پیش چشمانِ کینه روزی سخت
عشق را تنگ‌در بغل گیریم
فارغ از ننگ و نامِ انسانی

به غم کهنه عاقبت یک روز
من و تو قاه قاه می‌خندیم
زنگ این خنده می کشد پایین
قیمت پسته‌های کرمانی

روزی از چهره ی ریاکاری ‌
بی محابا نقاب می‌افتد
شیخ بیچاره تازه می‌فهمد
نیست اندازه ی مسلمانی

#زهرا_وهاب_ساقی