مرز

موضوعِ انشا صلح بود اما یکی گفت
آقا اجازه علم و ثروت هر دو خوبند
مثلِ دو بالِ موشک و پهباد هستند
تا رویِ فرقِ کودکِ افغان بکوبند

گفت و نشست و مغزِ من یکباره سِر شد
چیزی میانِ تار و پودش منفجر شد
چیزی شبیهِ زلزله با بمب، همراه
پس‌لرزه‌هایش هر یکی ده ریشتر شد

آنان که بر سکویِ اول ایستادند
آنان که تنها برگشان، زورِ دوئل بود
از صلح می گفتند و هورا می کشیدند
در اصل، نامِ جایزه، جنگِ نوبل بود

یک قاضیِ دیوانه‌ی بد‌مست، ای کاش!
پرونده‌ی تاریخ را می‌بست، ای کاش!
یا توبه می‌کردیم یا با حکمِ قطعی
تاریخ به تاریخ می‌پیوست، ای کاش!

البته با اینکه بشر، ضد و نقیض است
با اینکه مرزِ بین آدم‌ها عریض است
جغرافیایِ میهنم کلِ جهان است
هر بار دنیا تب کند، ایران مریض است

تهران چراغِ قرمزش روزی بمیرد
آن روز کارِ کودکِ کارش تمام است
دنیا دو سکته کرده و رد کرده اما
اینبار اگر سکته کند، کارش تمام است

شاعر: شهرام مؤدب