اختناق

درود و ارادت
شناخت پیوند‌های دوطرفه‌ای که میان شاعر و جهان وجود دارد درواقع منشاء راهکُنِشی‌ است که شاعر تنها به کمک آن می‌تواند با حفظ ویژگی‌های فردی و اندیشگیِ خود رسالت اجتماعی شعر را نیز به انجام برساند. هر شاعری بر اساس اقتضا و بایستگی‌های شخصی خود به‌دنبال این است که دنیای خویش را در شعر به اوج برساند. اگر بپذیریم فرم هر شعر حاصل پیوندهای دوسویه‌ای‌ست که میان تمام اجزای آن به‌وجود می‌آید بنابرین منش و روش هر شاعر نیز از مجموعه تأثیر و تأثرهایی پدید خواهد آمد که میان او و جهان پیرامون - میان او و جهان اشیاء وجود دارد. حال میتوان گفت که شعر امروز فرانهاد این دوگانگی‌هاست. نیما می‌گوید: «در جریان نوساختن و کهنه‌تعویض، قبل از هر کاری باید ابتدا ذهنیت و سپس شیوه کارمان را نو کنیم؛ چرا که پس از آن فرم و عناصر دیگر فروع آن، ”تبعی و ضمنی“ هستند.»
لبه‌ی پنجره
لبالب از ماه شده بود
که سمفونی سکوت
به گوش رسید 
فریاد ناکوکم را
‌{پرده‌ی اول: سکوت}
به احتمال فراوان شاعر به انعکاس ماه در پنجره اشاره دارد: سکوت شاعر پس از دیدن این منظره‌ی غلیظ می‌شکند و به فریاد می‌انجامد! اما این فریاد در ابتدا از جنس خود فریاد (یعنی داد و بیداد) نیست بلکه از جنس نجوا و کنش‌ - واکنش‌های درونی است... که آرام آرام امواج ذهنی شاعر را متلاطم میکند و او را با خود می‌برد به ژرفنای خیال. در اینجا هم معنای سکوت ضمنی است و هم معنای فریاد؛ در این برهم‌کُنشِ معترضانه نتیجه نمیتواند چیزی بیشتر از یک سمفونی ناکوک باشد.
((نکته: ارتباط و اتصال عناصر شعری بشکل ضربدری سطر به سطر - بند به بند با یکدیگر کار می‌کنند... در واقع نخِ روایت پوسیده نیست و حضور واژگانی که برای ترکیب‌سازی گرد هم آمدند، شبکه ارتباطی مناسبی را در عرض و طول شعر ایجاد کرده‌اند.))
شاید بتوان سرچشمه‌ی تمام تفکرات آرمانی و تکامل یافته را در سکوت، و زادگاهِ تمام حرکت‌های بزرگ را در تنهایی آدم‌ها دانست! اگر مفهوم سکوت را دریابیم قطعاً معنی فریاد را بهتر درک میکنیم زیرا بدون شناختنِ سکوت - بدون درکِ تنهایی، فریاد بی‌معناست و در نهایت به قیل‌وقال می‌انجامد؛ یا به قول شاعر ناکوک می‌نوازد.
با اینکه شب تمام ظلمتش را می‌گستراند اما با طلوع آفتاب، روز دوباره بیدار میشود؛ پس ما نه خواب مطلق داریم و نه بیداری دائم. نسل جوان امروز باید بداند که بی‌خورشید نمیتوان قلندری شب‌شکن بود.
در شیپورِ اُستاش دمیدم و
موومان‌های شهر را لرزاندم
زخمه‌ی حنجره‌ام
رنگ جیغی به گونه‌هایش مالید و
تار و پودِ شب را درید
انگشتانم
چنگ انداختند به یقه‌ی ظلمت و
هارمونیِ‌ خفقان را درهم شکاندند 
((اتفاقاً ظلمت در اینجا چراغ ذهن مخاطب را روشن میکند اما جختی بعد خفقان همان معنای دور و نزدیکِ اختناق را میرساند و خود را به عنوان یک واژه‌ی خنثی معرفی میکند؛ البته از نظر تناسب واژگانی قابل قبول است اما بکر و تازه و یا دوگانه نیست.))
{پرده‌ی دوم: ظلمتِ خفقان}
خفقان، ظلمت، فریاد، سکوت، مرگ و و و نه مثل اینکه خبرهایی ست! ظاهراً مسئله‌ای ذهن شاعر جوان را حسابی درگیر کرده است... که در ادامه تلویحاً به آن اشاره خواهم کرد.
دو ایده در شعر از همه بیشتر شیطنت می‌کنند که برای سهولت مخاطب در برداشت، بد نیست به آن‌ها بپردازم.
«شیپور استاش، که در اینجا دووجهی نقش‌آفرینی می‌کند: گوش میانی به وسیله‌‌ی یک لوله باریک که شیپور استاس نام دارد به پشت بینی متصل شده‌ است. این لوله همراه با گوش میانی فشار هوا را بر هر دو طرف پرده گوش متعادل می‌کند.»
«موومان، اصطلاحی در موسیقی: بخشی کامل از یک اثر بزرگ‌تر در موسیقی است که خود آغاز و انجامی دارد. مثلا سمفونی و سونات و کنسرتو هریک از چند موومان تشکیل می‌شوند. گاهی اوقات در کنسرت‌ها یک موومان از یک اثر اجرا می‌شود اما اجرای هر اثر موسیقی زمانی کامل است که تمام موومان‌های آن اجرا شود.»
اما دریغ!
نوای اغواگر سکوت همچنان
نعره‌های زمختم را هرز می‌کند
((در این بند نیز دوباره همان مورد تکرار شده است؛ شاید بهتر بود از بین زمخت و هرز یک کدام را انتخاب یا کلمه‌ی دیگری را جایگزین میکردی چرا که واژه‌ی هرز خود به‌تنهایی بار معنای ناهنجاری را بردوش می‌کشد. نکته: برای بالا کشیدنِ یک شعر مدرن باید مضامین تازه ساخت و به هنرسازه‌های نوین بیشتر توجه کرد.))
مرگ
از درز پنجره به داخل می‌‌خزد و
ماه
از قوس چشمانم
حلق‌آویز می‌شود!
{پرده‌ سوم: مرگ}
اما در انتهای شعر جنسِ این سکوتِ فریبنده دیگر هر چیزی میتواند باشد:
سکوت= مصلحت‌اندیشی
سکوت= وسط‌بازی برخی افراد
سکوت= نا امیدی
سکوت= مرگ
سکوت= ؟؟؟
حال شما به عنوان مخاطب هرچه دل تنگتان میخواهد در مقابل این سکوت بنویسید. چرا که این شعر خوانشِ یکه ندارد و اصل تأویل‌پذیری در آن رعایت شده است؛ در واقع برداشت‌ها به تعداد خوانندگان میتواند متفاوت باشد.
و در آخر، حلق آویز شدن ماه به معنای پایان رویا (جنبش) - شکستن خیال - و مرگ آرزوهای‌ شاعر یا جوانی‌ست که لبه‌ی پنجره‌‌ی اتاقش لبالب از ماه شده بود.
راستی شاید مرگ ماه (اعدام ماه) بخاطر رنگ جیغ و چنگ و نعره‌های زمخت باشد که... بماند!
علی جان بنظرم بد نیست که یک رنگ را برای خودت انتخاب کنی. نمیگم مثل من سرخ باش نه، چون رنگ سرخ یعنی دیوانگی - یعنی اعتراض، اما تو سبز باش یا سفید یا هرچی... فقط سیاه نباش! که میدانم نیستی؛ البته این تکمله‌ی ململه را صرفاً جهت فرح نقد و بحث نوشتم.
با آرزوی موفقیت برای علی جان عزیز شاعر مستعد و آینده‌دار