می‌توان

آفرین دقیقااااااا
همین درسته
کودکی در خود نگه داریم

یه پستی برای وبلاگ در پیج قبلی‌م داشتم به نام *فَفَن* که تهش رسید به نتیجه‌گیری شیرینت

سلام🙈
امروز.. فردا.. دوباره پستش می‌کنم
بخونیاااا
چون اون موقع.. منو نمی‌شناختی نخوندی

آقای داماد ِ تمام پست‌هات.. این پست بود
ساده و روان و بی‌تکلف..

سلام ابراهیم جان عزیز

دلنوشته ی زیبایی بود

می شد کمی شعریت آن را بیشتر کرد اما شاید خواستی همین قدر ساده باشد

بمانید به مهر و بسرایید

درود بزرگوار
بسیار زیبا و امید بخش بود
دستمریزاد

سلام
ابراهیم عزیز
زیبا بود خیلی خوشحالم اولین کامنت پای شعرت را...
قسمت شد دوباره بر می گردم
فعلا این شاخه از من قبول کن

باز هم سلام

باید بکشی همیشه
درد را
مثل دندان
که درد می کند
و جز درد کشیدن
به دردی نمی خورد

باز هم میام فعلن

درود بر جناب کریمی گرامی
زیبا بود و صمیمی
کودک تا قبل از اینکه دروِغ و ریا را بیاموزد( و در قالبی که جامعه به او تحمیل می‌کند فرو رود ) خود واقعی اش را بروز می‌دهد .
کودک درونتان شاد و خندان

درود بر شما بزرگوار
دلنوشته جالبی ست

سلام بزرگوار. بسیار احسنت
بر شما

درودهای بی پایان
خورشید واژه هایتان
تابان وقلم نابتان
دراوج.
موفق
وپیروز
باشید

درود بر دوست عزیزم
حال خوبی داشت این شعرتان. لذت بردم.
واقعا یاد ایام خاله بازی و دکتربازی و ... بخیر.
امیدوارم کودک درونمان هیچوقت «گُنده» نشود.

درود

بداهه ای تقدیم شعر زیبای شما
درد مارا دلنوشته ات
مداواکرد
شورعشق را در دل
نجوا کرد

درود بر جناب کریمی بزرگوار
پر از احساس پاک کودکی وزیبا بود
آفرین
موید باشید وتندرست

درود بر شما
بسیار زیبا ودلنشین بود کودک درونتان بازهم به زیبایی سخن می راند

درودها

درود جناب کریمی
بسیار عالی
چون بطن شعرتان بسادگی سیر میکرد
آخرش می توانست این هم باشد:
فقط کافی ست
کمی از مدرنیزه دور تر ایستاد
یا دست کشید

البته خود کودکی هم محمولِ معصومیت ساده گی و صفاست
آفرین بر شما
در پناه خدا

درود ابراهیم عزیز
مرا بردی به کوچه های خاکی کودکی هایم

تق تق تق
کیه؟
صبح به این زودی در را میشکند؟
بچه تو خواب نداری؟
...بگو بیاد
الان خواب است...
.
.
.
🌷🌷🌷

درود برشما جناب کریمی عزیز

بسیار عالی و زیبا و

امیدوار کننده بود

سلام آقای کریمی عزیز
چه حس خوبی داشت این متن زلال
ممنون بخاطر حس خوبی که آفریدید

بذارید با شعری از دوست سفر کرده مون_سمیرا خوشرو(شبنم)_ همراهیتون کنیم:

کودکی بودم میانِ روستا... یادش بخیر!
مثل آهو می دویدم هر کجا... یادش بخیر!

خاله بازی ، تیله بازی ، آب بازی ، هفت سنگ...
خنده های ریز ریز و بیصدا... یادش بخیر!

مثل دامی روسَری را میزدم در آب تا
پُر کنم از ماهیِ زردِ بلا... یادش بخیر!

شاخه ها بی تاب ِ بازی های گوجه سبزها...
میزدم بر گونه هاشان چوب ها... یادش بخیر!

شاه سنجاقک که می آمد کنار جوی آب
میزدم بر بالهایش گیره را... یادش بخیر!

غرق بازی می شدم حتّی غذا یادم نبود...
مادرم می گفت: #شبنم جان بیا... یادش بخیر!

می پریدم مثل خرگوشی به دنبال پدر
تا بدزدم بوسه های بی هوا... یادش بخیر!

رقص می کردم میانِ دامنِ پُرچینِ چای
بوسه میزد باد بر موی رها... یادش بخیر!

لابه لای بوته های سبز و زیبای سرخس
توت وحشی چشمکی میزد مرا... یادش بخیر!

دور لب هایم به رنگ توت میشد یادم است
خاله می خندید، یعنی ناقلا!... یادش بخیر!

"کودکی مثل بهاری بود و برق آسا گذشت"
کاش برگردم به آن دیروزها... یادش بخیر!

زنده یاد سمیرا خوشرو(شبنم)

باغ آرزوهاتون پرمیوه

می‌توان؟!آری می توان!
فقط کافیست کودکی را در خود زنده نگاه داریم

درود بر دوست ادیب و طنازم
بسیار زیبا به تصویر کشید دنیای کودکی رو
قلم نابتون پایدار

سلام و عرض درود خدمت جناب کریمی قلمتان ماندگار

ارادت جناب کریمس
این نوشته را قسمت وبلاگ خوانده بودم ؟
بعضی نوشته ها را چنان میخوانم که کلمه به کلمه جذب مغزم می شوند
البته که از نوشته و نویسنده است چنین شود
درودتان🌹🌹🌹🌹

درود بر شما جناب کریمی عزیز

بسیار زیبا و دل نشین
قلمتان سبز

سلام آقای کریمی بزرگوار
چه قدر این نوشته تان قشنگ و زیبا بود
واقعا به دل نشست ، سبز باد قلم خوش نگارتان