یلدا بانو

لم داده بود آسوده‌خیال
زیر کرسی زغالی
افشان بود چهل گیسش روی چهل تکه
به تبسم باز بود غنچه‌ی لبانش
وقتی انار دانه می‌کرد
گل انداخته بود گونه‌هایش چون ناردانه‌ها
کم آورده بود پسته‌ی خندان
و سرخ و سفید می‌شد هندوانه
از شما چه پنهان،
قرار بود دیرتر طلوع کند خورشید
و چه زیبا نجوا می‌کرد با حافظ
این زیبای چله‌نشین،
یلدا بانو