تنها نشستم

هر شب کنار پنجره تنها نشستم 
هر شب کنار پنجره باران می آید
یادت به روی شیشه ها...ها میکند باز
 در دشت دارد کم کمَک طوفان می اید
مخروبه ای در قلب من از رفتنت بود 
یک ناشناسی با دل ویران می آید
رفتی تماشایی شده جان دادن من
تصویر من در خاطرت بی جان می آید
 من تا فراموشت کنم صد سال دیگر 
مردم بگویند اوست از زندان می آید..
 دیگر دوامی نیست ...من شاعر نبودم 
ای حس فقط عصرها در تهران می آید
در سرزمینت عشق یک بیگانه باشد 
گاهی کنارت شاد...یا نالان می آید
#مرضیه_سادات_هاشمی