پست های وبلاگ

زنده‌یاد "حسینعلی بن عبدالله بن حسین باقر" معروف به "حسینعلی قضائی علیایی مینابی" در حدود ۱۷۰ سال پیش یعنی در یکی از سال‌های ۱۲۱۰ تا ۱۲۲۰، در خانواده‌ای مذهبی و اهل شعر و ادب در روستای پنجاه تومانی میناب(هرمزگان) پا به عرصه وجود نهاد.
پدرش عبدالله منصف نام داشت که او نیز شاعری مرثیه‌سرا و به نام روزگار خویش بود و مادرش حاجیه آمنه که دوبار با پای پیاده به حج و پنج بار نیز به کربلا مشرف شده است.
حسینعلی در پنج سالگی در مکتب خانه پدر خویش قرائت قرآن و دیوان حافظ و سواد خواندن و نوشتن را آموخته و شاید آشنایی با دیوان حافظ او را به دنیای شعر و شاعری کشانده است به هر حال او اندک اندک زمزمه‌های شاعرانه را از خود بروز می‌دهد و هنوز هفت سال از بهار عمرش نگذشته بود که به عنوان شاعری دانا و توانا بین خاص و عام معروف شد. برای تحصیلات تکمیلی به نجف رفت و در اواخر عمر تصمیم می‌گیرد به جزیره‌ی قشم برود چنان که خود می‌گوید: «در سنه ۱۲۸۳ کمترین از مینا[ب] به سبب کم حرمتی بزرگان مینا]ب] به قشم با اهل و عیال رفته و در آنجا ساکن گردید.» 
سال‌های پایانی عمر خود را در همان جزیره سپری کرد و در همان جا نیز وفات می‌کند و پیکرش برای خاکسپاری به زادگاهش، قضایی‌آباد، می‌آورند و دفن می‌کنند.
کتاب زندگی نامه و شعر حسینعلی قضائی نوشته محمد حامدی راد در ۱۹۲ صفحه، یک هزار نسخه و توسط نشر دارالتفسیر چاپ شده است.
از جمله آثار او می‌توان به چهارده مسوده مادر به نام‌های دستور ماه محرم، دستور ماه صفر، دستور ماه رمضان، مجلس ذبح اسماعیل در صحرای منا، مجلس آدم و هوا و قتل قابیل، شهربانو، وفات ام‌البنین، وفات فاطمه صغرا، وفات حضرت زینب، وفات حضرت معصومه و... نام برد.

▪︎نمونه‌ی شعر:
(۱)
در زمین عزاست یاران در فلک عزاست 
لا اله الا الله این چه ماجراست 
بانگ یا حسین آید هر طرف بگوش
شور و آه واویلا هر طرف بپاست 
منکسف بود خورشید منخسف قمر 
آسمان در این ماتم نیلگون فبا است 
ختم ال انبیا دارد بنگ یا نبی 
از چه شال و در گردن شاه اولیاست 
همچو بیت الحزان است بقعه رسول
بقعه ولی الله تعزیه سراست.

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی