شنبه ۱۸ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ نسیم گلشن شاعر حسن مصطفایی دهنوی
|
|
|
|
راه خدا پرستي، كي باشدش نـهايت
كي بوده اول آن ،كي بوده اش بدايت
جانا بكن تفكّ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عالم پيـر دگر باره جوان خواهـد شد
مرغ پرواز علي(ع) در طيران خواهد شد
مرغ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب قدري ،علـي(ع) يك ضربتي ديد
كز آن ضربت ، جبهـه حقّـش بِـبُريد
علـي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـا كه بر آن نام تـو جان مي دهيم
در برت اين جان به امان مي نـهيم
جـان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـا به ديـار تـو قـدم مي زنيـم
نقشـه ي امـر تـو رقـم مي زنيـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم نكات علم تو بتوان نشان كنـد
هر نكته اي زِ علم تو ذكر زبان كنـد
واي از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يارب ره بدكاري برمن زِ چه بگشودي
برسوي خطاكاري راهم زِچه بنمودي
من بر تو نظر بستم،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداونـدا مـسوزان اين حسن را
ميـاور بـر سرش قهـر خـشن را
حسـن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آفرينش ما ، كـي آن نـشانه دارد
واضح كه ديده آن يارپا درميان گذارد
اين خيل آ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما پيـرو احكام خداييـم و كليمش
قانع شده برصحبت گفتار و نعيمش
درويش قناعت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درمانسراي دوران رد كرده درد ما را
تا آنكه ما بگرديـم دوران ماوراء را
مطلب پس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فضاي آسـمان گـر تنگ تـر شـد
مـرا بتوان ز كـار تـو خبـر شـد
خداون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي دل ، تو در آن بُعد خداونـد تعالي
بر غير حقيقت نتوان رفت به بالا
در م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر فرد كه برسوي تودرسوزوگدازاست
يك راز نگفتيش، اگر قابل راز است
بـر جمع تـمام ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماهري را گفتم اي احوال بين عالـمي
نكته اي مي پرسم ازاقبال وبخت آدمي
ديدم آن بر خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چه در اين دهـر دنـي گشته ايـم
آن هوس خويش فقط كشته ايـم
ما هوس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لطف خدا گر نبود ما همه فاني شديـم
لطف خدا بوده است تا همه آدم شديـم
لطف خدا را بِـب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگـر دستـم تُـهي گـردد ، زِ ايـمان
نـدارد نعـمت انعـام يـزدان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زِ عشقـت ، پيري ام بازا جـوان شد
كه آن عشقـت به مغز جسم وجان شد
جوانـي كـي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در راه امـر و نـهي خداوند بـي زوال
آسودگـي براي بشـر مي بُـوَد مـح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوري به دو چشـم من ماننـد بلور آمـد
هرگه كه شعرم بود از ديده ظهـور آمـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي روح آدميـزاد ، بر خـود كه آشنايـي
بـر طبق قـول قرآن ، از روح آن خدايـي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي نفس سركش مست،نقص جوان تويي تو
در راه علـم انسان ، دزد عيان تويـي تو
اي نفس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نسيـم صبحدم از گلشـن آمـد
زِ جعـد كاكـل يـار من آمـد
به كو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـر فرد به سوي تو دلـش در طلب افتـاد
از مكنـت و ثـروت دنيـا عقب افتـاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گنج خـسرو به ايران ، كـه ديـده است
هـر كسي نام گـنجش شـنيـده است
گ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صوفـي زِ صافي اش پُر علم و معرفت شـد
از راستي و صدقش داراي اين صفت شـد
صوفـي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رأي خـدا بـر آدميـان رهنمون شـود
گـر رأي آدمي ، به سـر آسـمان شـود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يارب بـخواه چرخ كهن واژگون شـود
تا آدمـي زِ جور و جفايش برون شـود
اي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر كس بكنـد طاعت از آن امر الـهي
رزقـش به يقين مي رود آن رو به فزونـي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
الا اي مـحبـان با فـرّ و هـوش
بـه بانگ مـحبـان بـداريـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اينكـه خـدا مي بُـوَد آمرزگـار
واضـح و روشـن بُـوَد و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بويـي زِ ره توحيـد چونان زِ گلاب آمد
هركه به رهش مي بود بر او نه عذاب آمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن حزب الـهي كه بگفتنـد كه مائيـم
بر اصل حقيقت كه پـُر از مـهر و وفائيـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـا به حـرص و هـوس تاخته ايـم
هـمره علـم تـو ، نـپرداخته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مي ترسـم از حسـاب قيامـت و دفترش
طاعت به امـر حق نبـود در سراسرش
طاع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداونـدا به بدكاران تويـي دوسـت
كه تا از نيكوكاران بـر كَنَنـد پوس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ظلم و تـجاوز بـُوَد بر ضرر خاص و عام
عدل رعايت بـكن ، بر هـمه هر صبح وشام
كينه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به مُلك معرفت حق اگـر رسـي اي دل
بدان كـه پاي خود برون كـشي از گِل
هز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي تـو خداونــد جـهانـدار پاك
جسـم بشـر ساختـي از جـرم خاك
|
|
|
|
|
علی سهامی
عباسعلی استکی(چشمه)
محمد خوش بین
مهرداد مانا
محمد قنبرپور(مازیار)
