يکشنبه ۱ خرداد
اشعار دفتر شعرِ نسیم گلشن شاعر حسن مصطفایی دهنوی
|
|
|
|
بيدار دلان را غـم بر عيش و طرب نيست
غم خوردن آنها به قيامت كه عجب نيست
پوينــد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حسن كار خدا گفتي و ابر و باد و بارانــش
كز اول تا الي آخر همه باشند به فرمانــش
به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بيدار دلان را اثـر از لهـو و لعـب نيسـت
آن بـي اثـر از عالـم اسرار و ادب نيست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب قــدر است و دارم ايــن نـظــاره
كـه فيــض حق رســد بــر من دوبــاره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اول خــدا كه علـم طبابـت قــرار داد
لقمـان بگفت و علم خـدا را انتشــار داد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پايمال گمرهـان شد،فردي كه خودسر آمـد
از خودسري خود بود،همــراه گمــره آمـد
هـر فـرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ياران تفكر يـار ، هِـي دَمبـدَم بـر آمـد
الهام فكـر آن يـار باز هم بر اين سـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـــن مـا لــــك مُـــلـك خــــودم
كــي مـا لــــك مُـــلـك تـــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي برادر در جوانـي علم و دانش را بيـار
علم و دانش درجواني نيك و تَر آيد به كار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـدايــت گريــهاي حــق را نگـــر
هدايـــت كنـــد آدم از يـــكديـــگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راه خدا پرسـتــي ،فقر است و تنگ دستـــي
در راه خود نمايي، نـتوان خــدا پرستـــي
اي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـُوَد ديــن حـق ،بــــهتر از انگبـيـــن
چـه شيـرين و باشـد بــر اين مـسلـمـيـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پــدر تـربـيـــت گر نـمايـــد پـســـر
هـدايــت گــري مي بُـوَد ، آن پـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پــســر گــر لجـاجـت كنـــد بـا پـــدر
بـه هــر جــا رَوَد مي شــود دربـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جانـا بيــا به نظم و نظام جهـان بكوش
زآن نظم و زآن نظام ، لباس هنـر بـپوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از روز ازل ياران ، به راه اين جهان بودم
هرآن راهي كه پيمودم نديدم ازجهان سودم
تما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ياران تـراز عدل خدايي بـرابر است
هركس عدالتش نَـبُـوَد ، مثل كافر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من كه از نيكو صفاتي نزد مردم رو سپيدم
عيب خود را گر بديدم عيب مردم را نديدم
عيب جو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هــر نـفــري را كـه نــكــو سـاخـتـــش
تــا كــه دگــر بــاره نـــپرداخـتـــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـه دنيـــا كـار اگــر آلــوده مـي بـود
بـه عـقـبـــي كـار گـردد رو بـه بـهـب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر عمر من و چرخ كهن سرنگون شــود
كي بينم آن خداي كه بر من عيـان شــود
گر من عمل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مَـشـــو گـويـنـــده حـرف دروغـــي
اگــر دانـــا دل و روشـــن فـروغـــي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دايـره دنيــا هـر قدر كـه گرديـــدم
علـم وادب و دانـش تا ديـدم و بـرچيـــدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفـيـقـــان بـشـنـويــد و حـق مـگويـيـــد
ره حـق را در اين دنيــا مـجـويـيـــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زِ مهـر خـود ، به عهــد حـق وفــا كُــن
بـه عهــد حـق ،خـودت را آشنــا كــن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رو به فلك مـي رويـم ،مـا به تولـي دوست
رفتــن مـا همــره صحبـت اعلاي اوست
كوشش م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـر آدمـي كه ظلم نـمي بوده بـر سـرش
هـر كـه بـبيند آن ، بـشود ظلـم باورش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نصيحتي كنم ات ، اي بـرادرا بِـپسنـد
كه مرگ در پس اين گردنت نهاده كمند
برا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرعاشق بي دانش خواهد زِخود كاري كند
اما حساب اينجا بودكزدانش آن كاري كند
دانش به مغ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا كه نجواي علل ازكج رَوي دركارتوست
بيهوده با ديگران آن تهمت و گفتار توست
هر علل از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـي خـبران را بگــو،مـن خبـر آورده ام
هـر بـد و هـر نيـك را در نظـر آورده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بارهـا دل طلب جام جـم از مـا بُــوَدش
آنچه درخـود بُــوَدش ، پيرو معني بُــوَدش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمد نسيم آن گُل مشكيـن عذار دوست
آن باد خوش نسيم ،زِ دشت و ديار دوست
تا مـي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خــداونــدا تـو بـر مُـلـكـــت اميـــري
تــو هــر افتــاده اي را دسـتـگيـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگـر بــر خلــق حــق ،آتــش فــروزي
تــو هـم بايـد در آن آتـــش بــســـوزي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غمـــي دايـم دلــم را مي فشـــارد
غــم از دوران بــراي مـن بيــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـر كـس بـه دانـــش پـيـــرو اســت
در راه دانـــش رهــرو اســ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يا للعجب چه چــاره كنــم من به روزگـار
بـر من ستـم نـموده به يك عمــر بيشـمـار
بـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا خلـق هـر زمانـه نـترسـنــد از خــدا
كــي مي كنند به عهد خداوند خود وفــا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اول سلام من به شـما جمع مؤمن است
رسم سلام فايـده ملك و ميهـن است
ياران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما تجربـه كرديـم دو صـد تجربه هـا را
ديـديـم به هـر تجربه شـان عـلت و هـا را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي رفيق عمر گرانمايه كه مصرف بـشـود
بايـد آن مصرف گفتـار خـدايت بـشــود
عمراگرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طرفداري مكن جانا از آن افـراد ظلـم آور
كه ظلم هرتبهكاري نويسندش به صد دفتر
هر آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تــا كـي به رأي و بينــش مــردم سَـلنتــري
دانـش بـجوي كه گوي زِ ميدان به در بري
اس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اين جــهل روزگار بـه من يــاوري نــكرد
جــهلش بـه من فزود جفاهـا و جور و درد
من هم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هــر كــه نـه هـمـــراه نماينـــده اســت
در ره تـوحيـــد كـه وامانــــده اس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خـــداونـدي كــه دانـــش آفريــده اسـت
بـه مثل بـرق در دنيـــا كشيـــده اسـت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عـدالـــت را خــــداونـدا شـنيـــــدم
بــه راه مـعـرفتـهــــايـــش دويــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـر كار نيك و مرغوب دائم اشــاره كردم
هرعيب ونقصي آن داشت دائم شماره كردم
با كار ز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بــه كوشــش بـيــانديـــش از كــردگار
كــه رحمـــت فـرستـــد برايـــت هـــزار
ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زِبردستي اگر هستـي مــرو در راه نادانــي
هرآن نادان كه مي بيني به در آور زِ حيراني
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خــوشــا آنـان كه بـر حق رو نـيارنـــد
زِ حـق گويــي مــداوم بر كنارنــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما از اثـر كويَـــت اگر طُرفه بـِبستيـــم
از آن اثـر كوي تو غافـل كه نِـي استي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خــدايــي كه پـيغمبـــري زنــده كـــرد
بــر آن جبرئيلــي كـه پــَرنده كــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يارب ترحّمـي كن من با تودوست هستــم
هر راه خود پسندي بر روي خـود بِـبستــم
راه دي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرخ كهن كــي بـه من امــداد مي كنــد
اين دل كه سـوخت كي دگر آباد مي كند
يارب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يارب چـرا فرو شده ام من به كار خويــش
فيضــم بده به كار نكو تا بَرم به پيــش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يارب ترحّمــي كُن من از تو بـر نــگردم
وين جسم وجان خود را صرف ره توكردم
يارب تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خـــدا حكم تـو بـر من هســت جــاري
طلــب كردم شــب و روز از تـو يــاري
خـــدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
علـم خـدا، به باغ جنــان مي بــرد مـــرا
در آن بهشـت كون ومكان مي بـرد مـــرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما در مدار حقيــم وز حق نشان نيابيــم
در هر مـدار حقش بهـتر زِ هـر گُلابيــم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شخصـي كه بر حكومت حق آشنا شــود
وجدان دين آن همه پُــر محتوي شــود
رســم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرياد از آن شــرارت اين چـرخ كينه جــو
خونش نمي توان كه بريزم به صـد ســبو
كـو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هاتـف اسـرار غيـب هـر چه خبـر آورد
عيــن حقيقـت بُوَد تـا بشــود باورد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمر بشر كه صرف مِـي و جام مـِي شـود
يا همره صداي دف و چنگ و نِـي شـود
سيـري
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا به تولّــي دوست بر پَـرم از آشيــان
كس ديگر اين روح من ننگردش درجها ن
م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي دل به هوش باش كه دينت به باد رفت
دين پاكي است ، پاكي دينت زِ ياد رفت
دين در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در روز رستخيـز ، تجمّل نمي خرنــد
آنجـا غرور و عُجب و تكبّر نمي خرنــد
د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي حسن ،گر سخني بهتر ازاين داري بيـار
نيكتــر باشــد بَرِ خلق و بر پروردگـار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حسين(ع) آن آفتـاب بـرج ايـمان
شهيـد راه حق شـد از لعينـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابـر مـرد تاريخ و دنيـا علـي(ع) بـود
كه در راه دين خدايـش ولـي بـو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـر نَبُـوَد مهـر علـي(ع) بـر دلت
آتـش سوزنـده بُـوَد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم آن نيست ،كه كارش همه باشد زِ كلك
بـي گناه آدميان را ، بزنـد زجـر كتك
دغل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانش نمي توان جُست ، از فرد كينه جويي
هر كينه جـو ندارد ، نامـي و آبرويـي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درمجلس رندان ، سخن ازجور وجفا نيست
آنجا بجز از صحبت پـُر مهر و وفا نيست
آنـها كه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ازمن زبان به ذكر و صفاتت،به گفتگواست
از آب ديده ام، سر ودست مـرا وضو است
يارب عناي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر كس خطا به حق بكند، روز محشرش
خجلت كشد ، طلب بكند لطف داورش
حسرت خورَد ،كه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آثار خـدا ديدنـد ، آنان كه خـدا جويند
آثار نـمي بيننـد ، آنان كه خطا پوي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـر اين نـخل قـدم پـُر ثـمر بـود
به كـار چـرخ دنيـا پـُر ضـرر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما با خـبرانيـم كه با عهـد و قراريـم
از جنگ و جهالـت و تـقلّب به كناريـم
|
|
|
|
|
| مجموع ۲۳۲ پست فعال در ۳ صفحه |
سیاوش آزاد
تاراناصری راد (خاطره)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
من
الناز حاجیان (مهربانی) 
حمیدرضاسیستانی تخلص آدم 
ناظری(سراب ش ن) 
