روزگار

روزگاریست تب باران دارم
تو نمی آیی و ایمان دارم
 
شانه در دست تو نیست من حالا
تا ابد زلف پریشان دارم
 
با تو این شهر به تسخیر من است
بی تو من هیچم و اذعان دارم
 
قبل رفتن بعد رفتن یک تفاوت دارد
اینکه من حالا دو تهران دارم
 
این ولیعصر آن ولیعصر چقدر تغییر کرد
گریه از این و ولیکن خنده از آن دارم
 
هر که دردش بیش شعرش بیشتر
من دو صد بیت و دو دیوان دارم
 
خواستی برگرد ولی فرصت تو محدود است
من فقط تا به دم مرگ خود امکان دارم

امیر کریمی سادات