کما

با درود بی مرز و عرض ادب و احترام ...


اشعاری هستند که به هیچ روی نمی توانی در سکوت از کنارشان
بگذری و وادارت می کنند به گفتن و نوشتن ...
لوح سرنوشت ، وفات تبسم ، لقاح حسرت و آه ، چالدران چرا ، جنین سوالات ، زاری اشک ، کلبه ی احزان بحران ، نوار شعر ، گیشه ی آفرینش ، دست جاذبه ، سیب عدن ، نیوتن خلقت ، بار الزام ، مارپیج اجبار ، کمر تنعم ، گوش خستگی ، حنجره دستان ، ربنا ی نوازش ، دریای نور تن پوش ، کنعان ماتم ، سانس ثانیه ، چشم کور حکمت، سیلو ی زمان ، آفت حماقت ، برزخ هستی ، پرتگاه تقدیر ...

۲۶ ترکیب بدیع و نو در نزدیک به شصت سطر شعر به عبارتی هر دو سطر یک ترکیب و آن هم سطر هایی که گاهی تکرارند و گاهی در حد دو کلمه و این فقط شمارش ترکیبات بدیع بود بدون شگفتی هایی که شاعر در جمله به کار گرفته است ؛
جوانه می زنم در آغوش ات و ...
پس قضیه از این قرار است که یک شعر می تواند هر مخاطبی را در جا میخکوب کند و آن چنان تفکری عمیق را در او برانگیزد که اگر بداند و پی ببرد کمر اندیشه اش زیر این بار خواهد شکست .
شعر علاوه بر تمام آن چه گفته شد امضای شاعر خود را دارد و این درست بدان معناست که شاعر به سبک شخصی خود نزدیک شده است نمی گویم دست یافته است چرا که هم من و خود شاعر می دانیم که رسیدن به آن مرحله از کمال رنج بسیارتر ی می طلبد و استواری در راهی که برگزیده است ولی همین طلیعه ی فرخنده نویدبخش طلوعی جاودان است که به زودی اتفاق خواهد افتاد ...

کلام آخر نیز به آخر شعر مربوط می شود آن جا که شاعر مخاطب را با شگفتی فراوانی روبه رو
می کند ، ذهن مخاطب در طول شعر مدام در حال کلنجار رفتن است که شاعر از که و چه سخن
می گوید و دیالوگ آخر بی گمان نه تنها مقصد شاعر را فاش نمی کند بلکه کنکاشی نو در ذهن مخاطب ایجاد می کند تا برگردد به شعر و دوباره نشانه ها را از نو بررسی کند و ببیند به نتیجه ی شاعر می رسد یا نه نتیجه ای دیگر خواهد گرفت و شگفتی همین است که خواننده بسیار زیرکانه به دوباره خواندن و ده باره خواندن شعر ارجاع داده می شود ...

به امید روزی که چاپلین های درون مان بی گریه بخندند ...

سلام

و

ای
من همه تو
تو همه تو
او همه تو
ما همه تو

این چند کلمه از وقتی که شعر را خوانده ام دارند رژه می روند در برابر دیدگان فکر م و هر بار دیگرگون معنایی را عرضه می دارند برای ام آن گاه که با پیش و پس خویش چفت می شوند.
نزدیک ترین معنا ی حاصل از این کلمات رسیدن به مبحث وحدت وجود است که اگر با کلمات پیشین در نظر بگیریم درست می نماید سخن از جاذبه است و بهشت و خلقت و زاده شدن آدمی تا آن جا که می رسد به اجبار تا پیش از اجبار همه چیز درست است و شاعر به همه ی این مباحث معتقد ولی از اجبار به بعد چه اتفاقی می افتد ؟
جواب اش را باید در فاصله ای به اندازه ی پیراهن یافت و جوانه زدن بی سانسور در آغوش معشوق و این درست بدان معناست که شاعر همچنان به وحدت وجود معتقد است و حتی جدایی را هم چون جدایی ناگزیر یعقوب و یوسف می پندارد که سرانجام اش وصل است و جالب آن که در برابر شعر خویش که منجر به روییدن بی سانسور در آغوش معشوق است ، حکمت را کوری می یابد و زمان را گندم آفت زده ای که به واسطه ی این عشق و بوی این پیراهن بینا شوند و سلامت ...
اما پایان شعر باز هم علامت سوالی ست که آیا همه ی آن چه گفته شد در کنار و خواب روی داده است و آن چیزی ست که مطلوب شاعر است نه حالت موجود ؟ یا نه خاطره ای ست که بازنمایی می شود ؟

بر طبق آن چه باور عمومی ست در لحظات پیش از مرگ و نیز در حالت کما ، انسان آن چه را که می بیند پیشترها تجربه کرده است و در واقع زندگی اوست که دارد به دور تند نمایش داده می شود و برخی از بزنگاه های اش برجسته می شود پس شاعر به آن چه گفت معتقد است و اینان دارد که آن ها به تجربه دریافته است حتی اگر به یاد نداشته باشد ...

نمی دانم این ها را نوشتم اما هنوز هم به دنبال پاسخ ام ...

سلام و تبریک به جناب بدری مهربان . راستش باور این مساله برایم سخت است که فردی تا به این غایت شوخ طبع و طناز ، به این استواری شعر بنویسد . اما برخلاف انتظار و پیش فرضی که از شاعران داشتم دیدم همه ی آنها که قلمشان برایم محترم است ، از قضا شخصیتی ساده و شوخ دارند . اما از این شعر میخواهم دو خط اولش را بردارم و آنچه از این دو خط دریافت کردم را بنویسم :

أعوذ بِتو مِنَ الانسانِ الرَّجِیمِ»

پناه میبرم به تو از دستان انسان سنگسار شده
در اینجا هم نام الله و هم نام شیطان از جمله ی معروف اعوذ بالله من الشیطان الرجیم ، برداشته شده . یعنی جایی که نه شیطان هست و نه خدا شاعر به کسی پناه میبرد آنهم از دست همنوعش و از دست نفسش . و این تو را برای تنویر مخاطب به فارسی مینویسد . و همین کلمه تو در این جمله به تلخی بیشتر طنز پنهانی آن کمک کرده است . در واقع شاعر با آشنازدایی و هنجارشکنی زودهنگامش ، مخاطب را خوشبین میکند که سخنی تازه در راه است بیایید و بشنوید . اما در جایی که خدا و شیطان نیست ، تو جای خدا و انسان جای ابلیس نشسته است و شاعر از آن به این پناه میبرد . اما او کیست ؟
بنظرم جواب در خط بعدی ست :

به نام حقیقتِ بخشنده ی مهربان

بله حقیقت است که مترادف خداست . چرا که خدا را اولیای او به حضرت حق میشناسند که جز او همه باطل هستند و هرجا که حق بیاید باطل رفتنی ست که ان الباطل کان زهوقا
و اما میتوان پرسش کرد وقتی شاعر از انسان به حقیقت پناه میبرد ، ایا بدان معنی نیست که انسان از حق فاصله گرفته و علت رجیم شدنش و همطرازی اش با شیطان درین شعر همین رویگردانی از حقیقت است ؟
جواب گلاله به این پرسش فقط آری ست
و جواب شاعر هم آری ست هم نه از زبان خودش که از زبان چاپلین :

لوحِ سرنوشت به گردنم
من همان چاپلینِ غمگینم
که در پشت صحنه ی ازل
برای لبخندی که از وفاتِ تبسم اش
در عصر جدید گریه می کند
خرما خیرات کرده ام
تا شاید....


پوزش از اساتید عزیز که در محضرشان زیاده گویی کردم