زن زیبا

پشت شعرهای من
زنی ست
که دل اش را می‌خواند
در آیینه ای که نمی فهمد
او را ...

سلام

و

اگر چه با ویرایش و نقد ساختار شعر و دخالت منتقد در نوع انتخاب کلمات و جای گذاری آن ها در شعر ، موافق نیستم اما در اشعار کوتاه ساختار جدای از مفهوم و محتوا نیست چرا که شاعر باید با تمام آن چه که دارد حتی یک ویرگول یا سه نقطه برای القای زیبایی و پیام اش تلاش کند و به عنوان مثال
من
قطره
قطره
قطره
گریستم ...
با نوع چیدن سطور این حالت قطره قطره گریستن را نشان دهد اما دلایل ام برای این تغییر در نوشتن شعر ؛
به جای ام استفاده از من که این گونه کاربرد ضمیر منفصل در خود استقلالی برای شاعر مجسم می کند که در برابر زن و یا او قرار می گیرد و دقیقاً چون او به کار رفته است در این سوی نیز ضمیر هم وزن آن باید استفاده شود ...
که دل اش را می خواند
نوشتن این سطر و نیز حا به جایی ارکان آن به طرز جالبی در ریتم شعر و ایجاد موسیقی درونی تاثیر می گذارد ...
در آیینه ای ، استفاده از روبه رو برای آیینه به زعم من حشو است چرا که لازمه ی دیده شدن در آیینه روبروی آن ایستادن است پس دیگر نیازی به ذکر روبه رو نیست مثل آن است که بگوییم من لیوان چای را در میان لب های ام گذاشتم و آن را نوشیدم که خب عمل نوشیدن لازمه اش قرار گرفتن ظرف در بین لب هاست پس نیازی به گفتن اش نیست و تنها توجیه استفاده از رو به رو تضادی ست که با پشت شعر بوجود می آورد و همین تضاد به آن معنا می دهد ولی می شد رو به رو در جایی دیگر که حشو نباشد به کار نمی رفت مثلاً
پشت شعرهای ام
با زنی رو به رو شدم
که دل اش را می خواند
در آیینه ای که نمی فهمید
او را ...
البته این حالت مطلوب نیست و تنها برای فهمیدن شدن مثال به کار بردم ...
اما فارغ از این حرف ها باید بگویم که این شعر کوتاه از آن دست شعرهای دلربا ست که مرا به خویش جذب کرد اگر چه از اساس با شعر کوتاه مشکل دارم ولی این یکی را بلند یافتم اش و شاعرش را توانا ...